محسن رزاقی، مدیر بخش بازی‌های دیجیتال سامانۀ کدومو است و این همۀ مسئولیتی نیست که به دوش دارد. محسن کارشناس ارشد جامعه‌شناسی‌ست، به معلمی، مطالعات رسانه‌ها و سواد رسانه‌ای علاقمند است؛ اما بیشتر از خیلی چیزها، مطالعات و تحقیقات بازی‌های دیجیتال زندگی‌اش را رنگ و بو بخشیده. داستان این دغدغه را اگر از خود محسن بپرسیم می‌گوید:« بچه که بودم، روزی یک بازی چنان آشفته‌ام کرد که آغوش مادرم، پناه لرزه‌هایم شد و شربت آب قند و گلاب جان می‌کَند تا آرامم کند. بزرگ‌تر که شدم، دیدم آنچه که ما در دبیرستان و دانشگاه خواندیم، زرورق‌پیچ شده و در «بازی‌ها» دیده می‌شود. در حالی که شاگردان من وقت زیادی صرف این بازی‌ها می‌کنند و محتوای تحریف شده‌ای را دریافت می‌کنند. خانواده‌ها از همه جا بی‌خبر، به حساب اینکه «بازیه دیگه!» بی‌خیال رابطه‌ای موثرتر با فرزندان هستند.» محسن رزاقی غیر از تدریس در مدارس سمپاد، با معاونت فرهنگی بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای هم برای ارزیابی بازی و نوشتن پژوهش و تولیدات چند رسانه‌ای همکاری می‌کند. محسن مورد مشورت خیلی از مجموعه‌ها و نهادهایی است که در حوزۀ بازی‌های دیجیتال کاری می‌خواهند انجام دهند. تماشای درد خانواده‌ها و نوجوانان برای محسن ممکن نیست و دوست دارد وسط میدان باشد. برای همین در مدارس فراتر از کلاس‌های درس برای آنها وقت می‌گذارد و گفته که «همیشه در زنگ‌های تفریح و بعد از جلسات دیدار با اولیا، من مشغول جواب دادن به سوالات آنها هستم.» بازی‌های مورد علاقۀ محسن بازی‌های مکس پین، واچ داگز، هورایزن (Horizon zero down) و ظهور تمدن‌ها هستند و کتاب‌های جهانی شدن و رسانه، مخصوصا نظریات کاستلز و گیدنز برایش جذاب هستند. محسن نگاه علمی به ارزیابی بازی‌های دیجیتال دارد و جنبۀ پژوهشی آن را لازمۀ انجام هرکاری می‌داند تا اتفاقا هم دسترسی به نقاط مثبت این بازی‌ها داشته باشیم هم منفی. بااین‌حال نسبت به غفلت دانشگاهی‌های ما گله‌مند است و گفته « متاسفانه در حالی که در کشورهایی مثل انگلستان، رشته‌هایی مثل مطالعات بازی‌های دیجیتال وجود دارند، در کشور ما مسئولین، بازی را بازی پنداشته و اساتید دانشگاهی هم پرداختن به این مسائل را دون شان خود می‌دانند و والدین و مربی‌های تربیتی رها شدند و هیچ دستاویز محکمی ندارند.» همۀ اینها را گفتیم؛ اما جذاب اینکه محسن در صفحات شخصی خودش هم مرجع خانواده‌هاست.