نقد و بررسی انیمه آنوهانا: گلی که آن روز دیدیم (Anohana: The Flower We Saw That Day)

آنوهانا انیمه‌ای کوتاه است که با اقتباس از رمان ماری اوکادا ساخته‌شده‌است. از این رمان لایواکشن و سینمایی هم وجود دارد. کسانی که انیمه‌ی آنوهانا را دیده‌اند، آن را مانند انیمه‌هایی مانند دروغ تو در آوریل، صدای خاموش، نام تو و...جزو غم‌انگیزترین انیمه‌ها می‌نامند.

روایت داستان بسیار ساده اما رازآلود است و به همین دلیل علی‌رغم ریتم کند انیمه شما را تا قسمت آخر می‌کشاند. داستان این اثر بیش از آنکه متکی بر اتفاقات باشد شخصیت‌محور است. شخصیت‌های داستان یک ترومای مشترک را پشت سر گذاشته‌اند اما مواجهه آنها با این حادثه متفاوت است. هر کدام از آنها برای گذر و سرپوش گذاشتن بر احساسات ناخوشایندی که تجربه کرده‌است یک ماسک بر صورت گذاشته‌است. پیشرفت تحصیلی سخت‌کوشانه، وقت‌گذراندن اضافی و تغییر چهره، زندگی به دور از انسان‌ها و صبح و شب را به بطالت گذراندن ماسک‌هایی است که این نوجوانان انتخاب کرده‌اند. با پائین آمدن این ماسک‌ها آنها متوجه می‌شوند چندان هم تغییر نکردند و همه‌ی آنها درگیر احساساتی مانند عذاب وجدان و خودخواهی بودند و تمام این سالها به خودشان و یکدیگر دروغ می‌گفتند و فرار می‎کردند.

مخاطب در طول این 11 قسمت با ابعاد مختلف شخصیت‌ها روبه‌رو می‌شود به همین دلیل دیدن این انیمه برای نوجوانان بالای 15 سال قابل درک‌تر و ملموس‌تر است.

خلاصه: این انیمه  فرصت خوبی است تا به نقاب هایی که در زندگی انتخاب کردیم فکر کنیم.

شما می‌توانید در طول دیدن انیمه با خود کمی روراست‌تر باشید و با خود فکر کنید تا به حال چه دروغ هایی به خود گفته اید؟ کدام از احساسات خود را قبول نکرده‌اید؟ حادثه‌ای در زندگی شما هست که باعث شده باشد برای فرار از آن به راه‌های مختلف متوسل شوید؟ اگر جای یکی از افراد این گروه بودید چه می‌کردید؟ و سوال مهم‌تر اینکه به عنوان یک بزرگسال چه کاری برای این نوجوانان میشد انجام داد؟

خلاصه: تا به حال به دروغ هایی که به خود گفته‌ای فکر کردی؟

داستان انیمه درباره‌ی یک گروه شش نفره است که خود را ابرمحافظان صلح می‌نامند و سردسته گروه پسری به نام جینتان است. آنها در مخفی‌گاهشان بازی می‌کنند، به گشت و گذار می‌پردازند و خوش می‌گذرانند. اما روزی اتفاق ناگواری میفتد. یکی از افراد گروه به نام منما از دنیا می‌رود و مرگش گروه را از هم می‌پاشد. هر کدام از اعضای گروه به سراغ زندگی خود می‌رود تا واقعه را فراموش کند اما جینتان که سردسته گروه بود به فردی منزوی و گوشه‌گیر تبدیل می‌شود و با مرگ مادرش حتی حال بدش تشدید می‌گردد.

سالها می‌گذرد و همه‌ی این بچه‌ها الان دبیرستانی هستند. جینتان مدرسه نمی‌رود و در خانه خودش را حبس کرده‌است. در روزی تابستانی او روح منما را می‌بیند و ابتدا فکر می‌کند دچار توهم شده‌است. رفته‌رفته اما او را باور می‌کند. روح منما از جینتان می‌خواهد که آخرین آرزوی او که از قضا یادش هم نمی‌آید را برآورده‌کند تا بتواند به بهشت برود. برای برآورده‌شدن این آرزو لازم است گروه ابرمحافظان صلح دوباره کنار هم باشند اما جمع کردن آنها بعد از اتفاقات ناگواری که برایشان رخ داده کار سختی است که جینتان باید با آن دست و پنجه نرم کند.

کارگردان: Tatsuyuki Nagai

نویسنده‌ی اثر: Mari Okada

نویسنده‌ی مانگا:

نویسنده‌ی رمان (light novel): Mari Okada

نام بازیگران: Kayano Ai, Irino Miyu, Tomatsu HarukA

نام شخصیت‌ها:

جینتا یادامی: جینتا یادامی در کودکی رهبر گروه ابرمحافظان صلح بود. او فردی پرانرژی بود. لقب او در گروه جیتان است. جینتان بعد از مرگ منما و بعد از دست دادن مادرش به فردی گوشه‌گیر ومنزوی تبدیل می‌شود که حتی از مدرسه رفتن سرباز می‌زند. او منما را دوست دارد.

میکو هونما: میکو دختری مهربان و آرام بود و در گروه او را منما صدا می‌کردند. او در همان کودکی طی یک حادثه از دنیا می‌رود و سالها بعد به شکل یک روح جلوی جینتان ظاهر می‍شود تا آرزویش را برآورده کند.

ناروکو آنجو: آنجو دوست دوران کودکی جینتان و منما است. او را در گروه آنارو صدا می‌کنند. آنارو فردی آرام و بدون اعتماد به نفس بود و همیشه به منما حسودی می‌کرد. او در دوران دبیرستان کاملا مدل لباس پوشیدن و وقت‌گذراندن خود را تغییر می‌دهد. ناگفته نماند که او به جینتان علاقه دارد.

تتسودو هیساکاوا: هیساکاوا هم یکی از افراد گروه ابرمحافظان صلح بود. نام او در گروه پوپو است. او فردی پرانرژی با رفتاری دوستانه‌است. پوپو پس از مرگ منما زندگی خود را به بطالت می‌گذراند و تنها کسی است که همچنان از مخفی‌گاه استفاده می‌کند. همچنین پوپو اولین شخصی است که حرف جینتان را درباره‌ی دیدن منما باور می‌کند.

کشور سازنده: ژاپن

کمپانی سازنده: A-1 Pictures

مخاطب اثر: نوجوان و بزرگسال

دیالوگ‌های تأثیرگذار:

دلم می‌خواست یه نفر منی که همیشه خودم رو با اتفاقات و جریانات هماهنگ می‌کردم، بفهمه. ( آنارو)

وقتی بچه بودیم فکر می‌کردیم دبیرستانی‌ها مثل پیرمردان و وقتی دبیرستانی بشیم هرکاری می‌تونیم بکنیم. ولی الان حس می‌کنم اون موقع آزادتر بودیم که هرکاری می‌خواهیم بکنیم. ( تسوروکو، یوکیتسو)

خداحافظی هیچوقت رابطه‌ای یک طرفه نیست! (پوپو)