در مورد ویروس کرونا چه می‌توانیم به بچه‌ها بگوییم؟

در دورانی که بیماری ای­بولا[1] و آنفلوآنزای مرغی شایع شده بود، ما برای معلّمان و والدین راهنمایی­هایی نوشتیم، این راهنمایی­ها در مورد این بود که چگونه درباره وقایعی که داشت اتفاق می­افتاد و شدیداً توجه رسانه­ها را جلب کرده بود، صحبت کنند. ویروس کرونا (covid-19) یک بحران بهداشتی بین­المللی اعلام شده است، این موضوع بار دیگر آن توصیه­ها و راهنمایی­ها را پراهمیت کرد. در این مقاله ما توصیه­هایی را در مورد چگونگی صحبت با کودکان در مورد ویروس کرونا جمع کرده­ایم. پیش از آن در مقدمه می­خواهیم یادآوری کنیم که ممکن است کودکان در کشورهایی که این ویروس در آن منتشر شده، خویشاوندان یا دوستانی داشته باشند. معلمان باید از این موضوع آگاه باشند، برای مثال با سوال کردن در کلاس. نه به خاطر این که باید با آن­ها به گونه خاصی رفتار کرد بلکه به این خاطر که می­توانند آگاهی دهندگان مفیدی باشند. همچنین حضور دانش­آموزانی از کشورهایی که شدیداً تحت تأثیر این مسئله قرار گرفته­اند ممکن است سطح بالاتری از توجه و گفتگو در این باره را در کلاس ایجاب کند. توصیه ­هایی به معلمان و والدین بیماری مسری کرونا توسط سازمان بهداشت جهانی، یک بحران بین­المللی برای سلامت عمومی اعلام شده است. میزان شیوع آن به طور وسیعی توسط رسانه­­ها پوشش داده می­شود که ما به والدین توصیه می­کنیم در مورد آنچه در جریان است با بچه­ها صحبت کنند و به معلمان توصیه می­کنیم به میزان شیوع در کلاس اشاره کنند. هرچه که کشورها بیشتر و بیشتر شهروندانشان را به کشور بازمیگردانند، مرزها را می­بندند، شرکت­ها از قرنطینه­ خودخواسته دفاع می­کنند و شرکت­های هواپیمایی پروازهایشان را متوقف می­کنند، وحشت عمومی از شیوع آن افزایش می­یابد. در چنین وضعیتی مهم است که ترس بچه­ها جدی گرفته شود. در حالی که خیالات و رؤیاپردازی­ها در مورد بیماری باید توسط معلمان و والدین مورد توجه قرار بگیرد، نیاز است که واقعیت­ها نیز گفته شود. ترسی که توسط ویروس کرونا ایجاد شده شبیه ترسی است که بیماری­­های واگیردار قبلی مثل آنفلوآنزای مرغی و خوکی به وجود آورده بودند. در حال حاضر متخصصین هنوز در حال تلاش برای شناخت این ویروس هستند. ویروس کرونا شباهت­هایی به ویروس سارس (سندروم تنفسی حاد) دارد که در سال 2003 شیوع یافت. دانشمندان امیدوارند که این شباهت بدین معنا باشد که خطر شیوع آن از طریق کسانی که علایم خفیف و متوسط این بیماری را دارند کمتر باشد. فایده این موضوع این است که متخصصین بهداشت می­توانند روی موارد شدیدتر متمرکز شوند. بسیاری از مردم به دنبال بیمارستان­ها و مراکز درمانی هستند به همین خاطر پزشکان نگران آن هستند که این مکان­ها جایی باشند که ویروس­ها دیگران را آلوده کنند برای همین از کسانی که علایم خفیف و متوسط دارند خواسته شده است که در خانه بمانند. اگرچه هنوز خطر شیوع این بیماری به طور کامل شناخته نشده است اما ترس از آن به سادگی گسترش می­یابد. دولت و مقامات بهداشتی تمام تلاش خود را می­کنند که علیه این بیماری اقدامات متقابل را انجام دهند و در موردش اطلاع­رسانی کنند اما همچنان وقتی استان­های جدید به طور مستمر موارد مبتلا را گزارش می­کنند وحشت میان مردم موج می­زند. هنگامی که مسئولین بهداشتی برای مقابله با بیماری­های واگیردار برنامه­ریزی می­کنند، کارشان این است که برای بدترین سناریوها آماده باشند. اغلب بهترین کار این است که جلوی ورود بیماری را در مرزهایمان بگیریم. در عین حال قابل انکار نیست که این بیماری، خطرناک است حتی اگر ریسک شیوعش کم باشد. اما چون ما با چگونگی مواجه با چنین خطراتی ناآشناییم، تردید و بلاتکلیفی­ای پدیدار می­شود که باعث ترسیدن خیلی­ها می­شود. هرچه که مردم بیشتری مبتلا شده و می­میرند این ترس بیشتر می­شود مخصوصاً وقتی که در نزدیکی ما رخ دهد. وقتی مسئولین بهداشتی تدابیری برای محدودیت و پیشگیری از گسترش ویروس اتخاذ می­کنند ترس مردم افزایش پیدا می­کند چرا که چنین اقداماتی نوعی پیام احساسی را به جامعه منتقل می­کند. واقعیت­هایی در مورد ویروس کرونا این­جا برخی حقایق در مورد این بیماری آمده است که می­توانید برای کودکان خود توضیحشان دهید، هر چقدر که فرزندتان بزرگ­تر است بیان جزئیات بیشتری لازم است. - ابتلا به کرونا باعث عفونت دستگاه تنفسی انسان می­شود. این بیماری در بسیاری از مبتلایان فقط با علایم خفیف همراه است، اما بیش از 2800 کشته در سراسر جهان گزارش شده است. دانشمندان معقتدند منشأ اولیه این بیماری حیوانات بوده اند اما می­تواند به انسان­ها هم سرایت کند. - این ویروس در یک شهر بزرگ در چین (وُوهان) در ماه دسامبر2019 کشف شد، اما اکنون از کشورهای بسیاری موارد بیمار گزارش شده­اند. - فعلاً اطلاعات کمی در مورد این بیماری وجود دارد به همین خاطر پزشکان و متخصصین بهداشتی بسیاری تلاش می­کنند تا جزئیات بیشتر در مورد آن بیابند. این اطلاعات به آن­ها کمک می­کند به طور مؤثرتری خطر گسترش بیماری را کاهش دهند. سؤالاتی که به دنبال پاسخ آن هستند از این قرارند: . ویروس از کجا آمده است؟ . چقدر جدی است؟ چه کسانی و چطور بیمار می­شوند؟ و این بیماری چگونه است؟ . چطور منتشر می­شود؟ . آیا ممکن است کسی که هنور علایم بیماری را بروز نداده دیگران را آلوده کند؟ . بیماران چطور باید به بهترین نحو درمان شوند؟ چه تدابیری باید انجام شود تا انتشار ویروس را محدود کند؟ - با وجود همه­گیر بودن این بیماری، مهم است که بهداشت دست­ها را با شستن دست­ها با آب و صابون یا کرم­های آنتی­ باکتریال یا هر چیز مشابه دیگری رعایت کنیم. - در حال حاضر هیچ واکسن یا داروی پیشگیری برای این بیماری وجود ندارد. دانشمندان به طور شبانه روزی در تلاشند تا راه مقابله با این بیماری را پیدا کنند. همانطور که ویروس منتشر می­شود در روزنامه­ها، تلویزیون و اینترنت نیز به طور گسترده در موردش صبحت می­شود. مهم است به یاد داشته باشیم که بچه­ها صفحات اول روزنامه­ها را می­خوانند، در اینترنت فعال هستند و در مورد آنچه شنیده­، دیده و خوانده­اند گفتگو می­کنند. تیترهای مهیّج، کنجکاوی را بر می­انگیزد. ما نمی­توانیم جلوی بچه­ها را بگیریم تا آن چه دارد رخ می­دهد را نبینند، حتی بچه­های کوچکتر 7-6 ساله آن­قدر توان خواندن دارند که بدانند این ویروس خطرناک است و از آن بترسند. حتماً تصاویر و گزارش­هایی - مثلاً از بیمارستان­ها- خواهد بود که برای بچه­ها ترسناک است، برای همین باید در این باره به بچه­ها توضیح داده شود. این که اطلاعات منتشر شده در گزارشات با هم اختلافاتی جزئی دارند کمکی به بچه­ها برای نترسیدن نمی­کند چون ممکن است این اطلاعات تنها توسط بزرگسالان خوانده شود. کودکان اطلاعات بسیاری را بدون حمایت شخص بزرگتری برای تفسیر و توضیح آن­ها دریافت می­کنند و از آن­جایی که آن­ها تجربه و دانش کافی برای پردازش اطلاعات دریافتی را ندارند ممکن است به سمت یک سری خیال­پردازی­ها سوق پیدا کنند. کودکان برای اینکه بفهمند چه اتفاقی در حال وقوع است به کمک بزرگترها نیاز دارند تا سوءتفاهمات برطرف شود و بهتر بفهمند چه خبر است. دلیل این که با کودکان در مورد کرونا صحبت می­کنیم این است که به آن­ها کمک کنیم احساس امنیت بیشتری کنند. این عادلانه نیست که کودکان بیش از ما بزرگسالان از کرونا بترسند در حالی که نیازی به این ترس نیست. به عنوان مثال برای کودکان دشوار است که مسافت و فواصل را به درستی درک کنند. وقتی که آن­ها می­شنوند بسیاری در چین کشته شده­اند، نمی­توانند درک کنند چین چقدر از آن­ها دور است! البته با شیوع بیماری در کشور خودشان می­فهمند که ممکن است نزدیک­تر هم بیاید، با این وجود نمی­دانند موقعیت اضطراری یا قرنطینه چیست. وقتی مسئولین می­گویند آماده مقابله با بیماری هستند یا یک شهر یا یک کشتی در قرنطینه است باید به کودکان توضیح داده شود. ما به معلمان مدارس ابتدایی توصیه می­کنیم که در کلاس به کرونا اشاره کنند. چشم انداز ما این است که لازم است شاگردان در عین حال که احساس امنیت می­کنند چیز جدیدی هم بیاموزند. توصیه ما این است که به عنوان یک معلم بررسی کنید که کودکان در مورد این ویروس چه می­دانند تا بتوانید سوءتفاهمات احتمالی را برطرف کنید. این روش خوبی است که به آن­ها درک ابتدایی و پایه­ای از این ویروس بدهید تا بتوانند بر اساس آن تفکراتشان را بنا کنند. همچنین به آن­ها امید بدهید: به آن­ها بگویید که اکنون افراد بسیاری در حال تلاش برای محدود کردن گسترش این بیماری­اند و محققان به دنبال یافتن درمانی برای آن هستند. توصیه می­کنیم دو تن از معلمان مدرسه را مسئول پیگیری اخبار و اطلاعات پیشرفت­های جدید در این رابطه و ارائه آن­ به همکاران کنید. مدرسه می­تواند یک نامه حاوی آن­چه به کودکان در مورد این ویروس گفته شده طراحی و به والدین ارسال کند. شما چه می­توانید به بچه­ها بگویید؟ در ادامه مثال­هایی می­آوریم در مورد اینکه چطور می­توانید با بچه­ها در مورد آنچه دارد رخ می­دهد صحبت کنید. ویروس کرونا چیست؟ ممکن است شما اطلاعات و روایت­های بسیاری در مورد ویروس کرونا از رسانه­های مختلف مثل روزنامه­ها، اینترنت یا دوستان خودتان به دست آورده باشید. به همین خاطر است که اکنون افراد بسیاری دارند در این مورد صحبت می­کنند. کرونا در چین شروع شد، جایی که چند تَن به این بیماری آلوده شدند. گمان می­شود اولین بار این بیماری از حیوانات به انسان منتقل شده است اما نمی­دانیم چطور اولین انسان­ها آلوده شده­اند. چون این بیماری از طریق تماس بین انسان­ها منتقل می­شود و بسیاری هم نمی­دانستند چگونه سرایت پیدا می­کند، مردم بیشتری مبتلا شدند. این بیماری فقط از طریق فرد بیمار به فرد سالم سرایت می­کند. سرایت از طریق تماس دست­ها یا تماس فرد سالم با مایع بدنی فرد بیمار اتفاق می­افتد. مایع بدنی شامل بزاغ دهان، عرق، خون، استفراغ، ادرار، و محتویات روده است. این ویروس چنان جدید است که پزشکان و متخصصان هنوز دارند تلاش می­کنند تا آن را بشناسند. بنابراین افراد بسیاری در حال تلاش برای شناخت بیشتر آنند تا بتوانند واکسنی برای این بیماری تولید کنند تا از مردم در مقابلش محافظت کند. در حال حاضر هیچ واکسنی برای کرونا وجود ندارد. کسانی که بیمار می­شوند دچار عفونت دستگاه تنفسی شده، سرفه کرده و با التهاب ریه مواجه می­شوند. برخی دچار بیماری خفیف می­شوند (علایم خفیف) و بیماری برخی شدیدتر است. برخی نیز چنان بیمار می­شوند که از شدت بیماری می­میرند. تمام کشورهایی که این ویروس را دارند سخت در تلاشند تا از انتشارش پیشگیری کنند. برای مثال در چین یک شهر با جمعیت میلیونی را قرنطینه کردند تا ساکنان نتوانند آن­جا را ترک کرده و دیگران را آلوده کنند. در نتیجه اکنون تعداد افراد کمتری بیمار می­شوند. البته این ترسناک است که هنوز به طور کامل این بیماری را نشناخته­اند اما خوب است بدانیم افراد بسیاری در تلاشند تا آن را بشناسند. همینطور خوب است بدانید رهبران بهداشت و سلامت جهان یعنی سازمان بهداشت جهانی در تلاشند تا مطمئن شوند کشورها با یکدیگر همکاری می­کنند تا ابتلای مردم به آن به کمترین حد ممکن برسد. مهم است که بدانید اگرچه افراد بسیاری ممکن است بیمار شوند اما تنها تعداد بسیار کمی از آن­ها می­میرند. پزشکانی که با وزارت بهداشت[4] همکاری می­کنند و کسانی که مسئول مراقبت همه ما در کشور هستند سخت در حال کار و فعالیتند. آن­ها برنامه­ریزی کرده­اند و آموزش دیده­اند و می­دانند اگر کسی در کشورمان به این بیماری آلوده شود باید چه کار کنند، برایش برنامه دارند و برای این که چگونه به بیماران در بیمارستان­های بزرگ کمک کنند آموزش دیده و تمرین کرده­اند.­ چون کسانی که بیماران را درمان می­کنند کارشان را بلدند، کسانی که مسئول سلامتی مردم در کشور ما هستند (به آن ها مسئولین بهداشتی می­گوییم) می­توانند به ما اطمینان بدهند که ما به عنوان یک کشور خوب عمل خواهیم کرد. اما هنوز ممکن است بزرگسالان در خطر باشند، چرا که وقتی با چیزی بسیار جدید و ناشناخته طرفی هستیم هیچ وقت با اطمینان نمی­توانیم بفهمیم چه اتفاقی در حال وقوع است. آیا ویروس کرونا خطرناک است؟ بله خطرناک است، اما فقط وقتی که با فرد بیماری در تماس باشید. تمام کسانی که قصد کمک به بیماران را دارند از این موضوع مطلع اند و می­دانند چطور از خودشان محافظت کنند. بیشتر افرادی که آلوده شده­اند علائم جدی­ای از خود بروز نمی­دهند اما این بیماری به حدی خطرناک است که برخی جان خود را از دست می­دهند. این مطلب در مورد افرادی که از التهابات ریوی رنج می­برند نیز صادق است اما خوشبختانه فقط در مورد افراد بسیار بسیار کمی از آن­ها. متخصصین بهداشتی که با بیماران در ارتباطند ممکن است آلوده شوند، اما مراقبند تا از آلودگی و بیماری دور بمانند. آن­ها از شیوع بیماری­های مسری قبلی تجربه کسب کرده و آموخته­اند که چطور از خودشان محافظت کنند بنابراین خیلی به ندرت ممکن است متخصصین بهداشتی نیز بیمار شوند. تا امروز هیچ واکسنی برای پیشگیری از ویروس کرونا وجود ندارد البته پزشکان سخت در تلاشند تا آن را بسازند. چرا این همه در مورد این ویروس صحبت می­شود؟ دلیل این که بزرگسالان این قدر در مورد آن نگرانند این است که انسان­های بسیاری در سراسر جهان به این ویروس آلوده شده­اند. آن­ها نگران گسترش ویروسند. هر چیزی که تهدید به نظر برسد و هرچیزی که کاملاً شناخته شده نباشد ممکن است ترسناک به نظر برسد و باعث بلاتکلیفی و اضطراب شود. پس دلیل این که گزارشات بسیاری در رسانه­ها در این رابطه هست چیزی است که گفته شد، یعنی ابتلای افراد زیاد و ناشناخته بودنش، که ممکن است در ما احساس ترس و آشفتگی ایجاد کند. اگرچه کسانی که مسئول سیستم بهداشت و سلامت ما هستند معتقدند که این بیماری برای بسیاری از مردم کشور خطرناک نیست اما همچنان باید برای کمک به مردم در شرایطی که تعداد بیشتری آلوده شدند آماده باشند. بچه­ها چه کار می­توانند بکنند؟ بزرگسالان مسئول مقابله با این بیماری هستند. کسانی که بسیار بیمارند در بیمارستان­ها تحت مراقبت قرار می­گیرند اما از کسانی که علائم خفیف دارند خواسته شده است که در خانه بمانند و به مراکز درمانی و بیمارستان­ها نروند. بنا بر این نیازی به نگرانی نیست. اگر پدر و مادر شما در بیمارستان یا مراکز درمانی کار می­کنند مطمئن باشید می­دانند که چگونه با چنین بیماری­هایی دست و پنجه نرم کنند. همچنین می­دانند که چطور از خودشان در مقابل ابتلا مراقبت کنند. با این همه هنوز کارهایی هست که می­توانید انجام دهید: . مراقب باشید که شایعات و خبرهای غلط در مورد این ویروس را منتشر نکنید. . تلاش کنید کودکان کم سن خود را نترسانید. . مانند دورانِ قبل از شیوع این ویروس بازی کنید و سرگرم باشید و سعی کنید در مورد وضعیت فعلی هرچه ممکن است کمتر فکر کنید. . در مورد آنچه می­گذرد با بزرگسالان صحبت کنید. از صحبت با آن­ها در مورد این ویروس یا هر نگرانی دیگری که ممکن است داشته باشید نترسید و خجالت نکشید. . اگر در این باره خیلی زیاد فکر می­کنید، می­توانید با مشاور یا مسئول بهداشت مدرسه یا والدینتان در مورد این که چه کار کنید صحبت کنید. یک روش خوب این است که زمان مشخصی را برای فکر کردن در مورد نگرانی­هایتان اختصاص دهید و نامش را زمان نگرانی بگذارید – در حد ده دقیقه– و اگر این افکار خارج از زمان نگرانی به ذهن شما رسید به خودتان بگویید: «من باید در این مورد تو زمان نگرانی فکر کنم». اگر هر زمان که این افکار به سراغتان آمد این کار را انجام دهید در نهایت به طور خودکار این اتفاق می­افتد! توصیه­هایی برای معلمان پیش­دبستانی بچه­ها دانشمندند، آن­ها می­شنوند، می­بینند، می­خوانند و بر این اساس به نتایجی می­رسند. در واقع آن­ها دانشمندانی هستند به روشی جدید و متفاوت از ده سال پیش. اینترنت به بخشی از زندگی روزمره تبدیل شده است. پدربزرگی می­گوید نوه چهار ساله­اش پرسیده است که آیا او یادگرفته که چگونه در وب جستجو کند یا نه؟! این بخشی از زندگی هر روز خانواده است. قطعاً بسیار مهم است که به تحقیقات بزرگترین بچه­های مهد کودک در مورد کرونا گوش کنیم. ما می­دانیم که بچه­های مهد می­توانند از اخبار ترسناک آگاهی پیدا کنند. این آگاهی ممکن است از سخنان و اطلاعات بیان شده توسط تلویزیون، رادیو یا صحبت­های بزرگترها به دست آید. معمولا برادران و خواهران بزرگتر یا دوستان کودکان در مورد این بیماری صحبت می­کنند یا اخبار را بازگو می­کنند آن هم به روشی غلط. کودکان فکر می­کنند آن­چه در حال وقوع است ترسناک است اما نمی­فهمند این مسئله تا چه حد باید نگرانشان کند. توصیه می­کنیم که سعی کنید بفهمید بزرگترین بچه­های مهد کودک در مورد این ویروس چه شنیده­اند. از بچه­ها در مورد محتوای اخبار سوال کنید، از این طریق می­توانید سوءتفاهماتشان را برطرف کنید. اگر کودکان تمایلی به موضوع نشان ندادند اشکالی ندارد که رهایشان کنید، اما شما نمی­دانید آیا به این موضوع تمایل دارند یا نه مگر این که با آن­ها در مورد آنچه که در این رابطه می­دانند صحبت کنید. بچه­های کوچک دانش و تجربه کافی برای تفسیر اطلاعاتی که دریافت می­کنند ندارند، برای همین ممکن است به طور غیر ضروری بترسند و گیج شوند. این که بدانیم کودکان به راهنمایی ما بزرگترها نیاز دارند خیلی کمک کننده است. راهنمایی­هایی که در فهم اطلاعاتی که از دیگران و رسانه­ها دریافت می­کنند کمکشان کند. آن­ها به فهم حقایق و توضیحاتی نیاز دارند که بتواند ترس و سردرگمی غیرضروریشان را کاهش دهد. توصیه­های عمومی برای صحبت با کودکان

1. صبر نکنید ببینید چه می­شود، بروید و ببینید

اگر فکر می­کنید که ممکن است به خاطر آن چه دارد اتفاق می­افتد ترسیده­اند باید به عنوان یک بزرگسال فعالانه آن­چه کودکان در مورد وضعیت فعلی فهمیده­اند را ارزیابی کنید. وقتی رسانه­ها اخبار و صحبت در مورد بیماری را به خانه می­آورند اخبار مناطق دوردست ممکن است بسیار نزدیک به نظر برسد. به یاد داشته باشید همه روزنامه­ها یک صفحه کودکان دارند آن هم همان صفحه اول است! همه بچه­هایی که سواد خواندن دارند، از طریق دکه­های روزنامه فروشی یا میز صبحانه با آن مواجه می­شوند. در واقع روزنامه­­هایی که صفحه اول بدی دارند نباید در دید بچه­ها باشند.

2. بچه­ها نیاز دارند بفهمند

در مورد این که چطور وقتی فرزند شما تیترهای بزرگ روزنامه یا وبسایت­ها را می­بیند یک مکالمه را با آن­ها شروع کنید فکر کنید. حالا که نمی­توانیم از آن­ها در مقابل رسانه­ها محافظت کنیم، باید کمکشان کنیم مطالبش را به درستی درک کنند و بفهمند تا آرام شوند. همچنین شاید لازم باشد در مورد این که قصد دارید به بچه­هایتان چه بگویید با دیگر بزرگسالان صحبت کنید.

3. کودکان به قلّاب­های ذهنی نیاز دارند

قلاب­های ذهنی خوب کلمات و مفاهیمی هستند که به کودکان اجازه می­دهند مسائل را در سطح خودشان بفهمند. با قلاب­های خوب، یک کودک می­تواند بسیاری از ترس­ها و نگرانی­های غیرضروریش را تعدیل کند و در مورد آنچه نگرانش کرده صحبت کند. در مورد کودکان کوچکتر ممکن است جملات اطمینان بخشی مثل «من نمی­ترسم، پدر و مادرم مریض نمی­شن، الآن همه دارن تلاش می­کنن که نذارن بقیه مریض بشن» لازم باشد. لازم است به کودکان بزرگتر توضیح دهید چرا احساس امنیت می­کنید. اگر بچه­ها سوالاتی دارند از پرسیدن نترسید و جواب­های صادقانه­ای برای پرسش­هایشان داشته باشید. اگر جواب سوالی را نمی­دانید، بگویید نمی­دانم یا بگویید جوابش را پیدا می­کنم. بچه­ها تجربیاتشان را از طریق سوالات به دست می­آورند و اغلب اوقات در مورد یک چیز چندین بار سوال می­پرسند تا بهتر اطلاعات را بفهمند.

4. بهترین توضیحاتِ بزرگسالانه ما

اگر رابطه عاطفی قوی بینتان وجود دارد ممکن است کودکان توضیحات را در حافظه­شان ذخیره نکنند. آن­ها نیاز دارند که این توضیحات را چندین بار بشنوند. اگر هر بار توضیحاتتان را خیلی تغییر دهید بچه­ها گیج می­شوند. همانطور که اینطور توضیحات باید سازگار و نامتناقض باشند، بدترین اطلاعات باید در اولین بخش این گفتگو بیان شوند. این بیماری، بیماری­ای است که انسان­های بسیاری در چین و دیگر کشورها به آن مبتلا شده­اند و بعضی­هایشان مرده­اند. بنا بر این بیماران نباید با دیگر انسان­هایی که ممکن است آلوده شوند باشند. همچنین کسانی که به بیماران کمک می­کنند باید از خودشان مراقبت کنند. (دهان­شویه، شستن دست­ها، ضدعفونی کننده و...). در این صورت بیماری نمی­تواند به راحتی به دیگران سرایت کند. بچه­ها بهترین نسخه بزرگسالی ما را می­خواهند و لیاقتش را دارند. به آن­ها بگویید در کشور ما خیلی سخت است که بیمار شویم و مسئولین هر کاری از دستشان بر بیاید انجام می­دهند تا از مریض شدن همه پیشگیری کنند، با این حال حتی اگر هم کسی بیمار شود پزشکان و بیمارستان­ها کارشان را بلدند و می­دانند چه باید کرد.

5. به آن­ها کمک کنید که بفهمند نه آنکه فقط آرام شوند

هدف گفتگو با کودکان این است که به آن­ها کمک کنیم وضعیت موجود را بفهمند و احساس امنیت کنند. باید مطمئن شویم این امر اتفاق می­افتد. وقتی که گفتگو با آن­ها را شروع می­کنیم و با آن­ها در مورد ترس­هایشان صحبت می­کنیم با ید برایشان توضیح دهیم که ما برای این که به آن­ها کمک کنیم بر افکار مشکل سازشان غلبه کنند داریم این کار را انجام می­دهیم. هدف این نیست که احساسات قوی­ای برانگیزیم، هدف این است که چنین احساساتی را که اکنون کودک دارد کاهش دهیم.

6. به واقعیات بچسبید

ویروس کرونا اول در یک شهر چینی کشف شد. از آن پس در چندین کشور مختلف از جمله کشورهای اروپایی منتشر شده است. دانشمندان معتقدند این ویروس از حیوانات به انسان­ها منتقل شده است (معمولا به خفاش­ها اشاره می­کنند) اما در این باره کاملا مطمئن نیستند. آن­ها می­دانند که اکنون بین انسان­ها منتشر می­شود. پزشکان همچنان در حال تلاش برای شناخت این بیماری هستند.

7. بچه­ها برای خودشان چه کار می­توانند بکنند؟

از آن­جایی که بچه­ها تا کنون با کسی که بیماری کرونا داشته باشد در ارتباط نبوده­اند، کارهای کمی هست که خودشان بتوانند انجام دهند. هنوز هم در این موقعیت می­توان گفت مهم است که هنگام خروج از دستشویی دست­هایشان را بشویند. اگر سرما خورده­اند موقع سرفه جلوی دهانشان دستمال بگیرند (بعضی می­گویند درون آرنجشان سرفه کنند ولی تعدادی از متخصصین با این کار مخالفند)، زیرا بیماری­هایی که خطرناک نیستند مثل آنفلوآنزا و سرماخوردگی می­توانند از طریق مایعات بدن منتقل شوند. بزرگسالان می­توانند از این موقعیت برای آموزش دادن چیزهایی در مورد بدن انسان به کودکان استفاده کنند و به آن­ها بگویند وقتی کسی بیمار می­شود چه اتفاقی می­افتد و چگونه بخش­های مختلف بدن با هم کار می­کنند تا ما را زنده نگه دارند. بچه­هایی که در مورد مرگ سوال می­پرسند باید توضیحات ساده­ای در مورد آن­چه موقع مرگ در بدن رخ می­دهد بشوند؛ اینکه همه اندام­های حیاتی از کار می­افتند، این که شخص مرده دیگر نمی­تواند دردی احساس کند، این که کسی که مرده دیگر نمی­تواند بازگردد.