نقد و بررسی کتاب برادرم تختی

من و عبدالله، چند روز پشت سر­هم، با همدیگر باقلوای مربایی فروختیم و توانستیم پول کمی برای کرایه کردن دوچرخه کنار بگذاریم. توی کوچه پس کوچه­ ها داد می­زدیم: «باقلوای مربایی مشتری جان کجایی؟» یک­بار من داد می­زدم؛ یک­بار عبدالله داد می­زد: «باقلوای خوش خوشانی تا نخوری تو، نمی­دانی!...» پول­هایمان را خوش خوشان، گذاشتیم توی جیب شلوارمان و پا به دو گذاشتیم. تا خودمان را به دوچرخه ­سازی خالو­سید­محمد برسانیم. از کوچه­ی باغچه خرما درآمدیم و به گاراژ بابا خانی رسیدیم. کمی ایستادیم و نفس تازه کردیم.