نقد و بررسی سریال پسران راکتی (Racket Boys)

زد و خوردهایی بین هه‌کانگ و دوستانش و قلدرهای تیم‌های دیگر رخ می‌دهد، اما صحنه درگیری نشان داده‌نمی‌شود، چیزی که مشخص است فقط صورت‌های زخمی آن‌ها بعد از دعوا است. در صحنه‌ای دیگر، درگیری بین یون‌دام و یکی از داوران، به دلیل بی‌احترامی‌های او و اخلال ایجاد کردن در روند بازی، رخ می‌دهد.

تیم‌های روستا خوابگاه گروهی ندارند بنابراین هم تیم دختران و هم تیم پسران در خانه مربی، اما در اتاق‌های جدا می‌مانند. علاقه‌ای میان دو نفر از تیم پسران و تیم دختران ایجاد می‌شود اما هیچ صحنه جنسی وجود ندارد.

یکی از مربی‌ها شاگردانش را کتک می‌زند، از آن‌ها پول اضافه می‌گیرد و آن‌ها را بخاطر فقرشان تحقیر می‌کند.

صحنه‌هایی از نوشیدن الکل و مستی وجود دارد.

این اثر دارای پیام مثبت قابل توجهی برای نوجوانان، والدین و مربیان آن‌ها است. داستان حول محور نوجوانان ورزشکاری است که برای اهداف خود تلاش می‌کنند و در این راه کارگروهی و کمک به یکدیگر را از یاد نمی‌برند. برخلاف تیم‌های دیگر که خودخواهی، تقلب و یا تک‌روی گاهی آن‌ها را به انحراف از مسیر اصلی می‌کشاند، تیم دبیرستان هه‌نام، از طرف مربیان و بزرگ‌ترهای خود همیشه به کار تیمی تشویق می‌شوند. شعار اصلی آن‌ها این است: «باهم می‌بریم، باهم می‌بازیم.» آن‌ها علیرغم تفاوت‌های زیاد و پس‌زمینه خانوادگی متفاوت، به خوبی با یکدیگر کنار می‌آیند و باهم مهربان هستند. علاوه بر هم تیمی بودن، دوستان خوبی هم برای هم هستند و در سختی‌ها به یکدیگر کمک می‌کنند، هرچند گاهی به زبان نیاورند اما همگی به خوبی می‌دانند که برای هم اهمیت دارند.

گم کردن هدف و سردرگم شدن که از ویژگی‌های اصلی دوره نوجوانی است، به خوبی به تصویر کشیده می‌شود. داستان با چاشنی طنز نشان می‌دهد که در این مواقع والدین باید چه واکنشی از خود نشان دهند و چطور فرزندانشان را راهنمایی کنند. کمک به دوستان، سالمندان، همسایه‌ها و ... نیز به خوبی نمایش داده‌می‌شود. تیم دبیرستان هه‌نام در روستا زندگی می‌کنند که اقتضائات مربوط به خود را دارد. تازه واردهای روستا هرکدام مدتی طول می‌کشد تا با چم و خم زندگی روستایی آشنا شوند اما در نهایت با این نوع زندگی سازگار می‌شوند. رد نکردن لطف روستاییان، فهمیدن تعارف‌های آن‌ها و کمک به آن‌ها در کارهای کشاورزی، نبودن امکانات شهری مانند سفارش آنلاین غذا و کمبود وسایل حمل و نقل عمومی، مثال‌هایی از سختی‌های زندگی روستایی برای نوجوانان و تازه واردها در این سریال است.

تکریم سالمندان یکی دیگر از پیام‌های مثبت موجود در سریال است. اعضای تیم هه‌نام که سعی می‌کنند جای نوه‌ی یکی از اهالی روستا را برای او پر کنند، خانواده تازه وارد که سعی می‌کنند به عنوان جوانان ساکن روستا، کارهایی را که سالمندان قادر به انجام آن نیستند را برای آن‌ها انجام دهند.

در این روستا همه به هم کمک می‌کنند و باهم برای حل مشکلات اقدام می‌کنند. در قسمتی از سریال همگی آن‌ها برای حفظ روستا و از بین نرفتن فضای بکر روستایی متحد می‌شوند و با ساخت و ساز در آن‌جا مخالفت می‌کنند.

خانواده‌ای که به قصد خودکشی به روستا نقل مکان کرده‌اند، در آخر از تصمیم خود منصرف می‌شوند و بخاطر لطف و مهربانی‌های اهالی روستا، دوباره امید به زندگی می‌گیرند و حس تنهایی و شکست‌خوردگی که زندگی مدرن و شهری به آن‌ها داده بود از بین می‌رود.

«هه کانگ» پسری عاقل است که البته به اقتضای سنش لجباز و مغرور است. او با خواهرش مهربان است، به هم تیمی‌هایش کمک می‌کند و موفقیت تیم برایش مهم است هرچند که سعی می‌کند خود را نسبت به همه این امور بی تفاوت نشان دهد. او برای دوستان خود ارزش قائل است و در رشته‌اش جدی و مصمم است. او سعی می‌کند با پدر و مادرش مهربان باشد اما گاهی با هم دعوا می‌کنند که البته برای یک پسر نوجوان طبیعی است؛ البته او در آخر دعواها عذرخواهی می‌کند و پدر و مادرش هم برای مسائل او ارزش قائل هستند.

هریک از اعضای تیم بدمینتون هه‌نام ویژگی‌های مثبتی دارد و می‌تواند الگو باشد. آن‌ها پرتلاش و مهربان هستند. دوستان خوبی برای یکدیگر هستند و به مرور استعدادهای خود را پیدا می‌کنند و بر ترس‌هایشان غلبه می‌کنند.

مربی تیم دختران، را یونگ‌جا و مربی تیم پسران، یون هیون جونگ هرکدام الگوهای مناسبی هستند. آن‌ها هرکاری که لازم باشد برای موفقیت اعضای تیم خود می‌کنند و آن‌ها را در راه رسیدن به اهداف و آرزوهایی که دارند، راهنمایی و کمک می‌کنند. البته هرکدام کاستی‌هایی دارند که با گذر زمان متوجه آن‌ها می‌شوند و سعی می‌کنند آن را برطرف کنند.

البته باید توجه داشت که هریک از اهالی روستا می‌توانند به نوعی الگو باشند.