نقد و بررسی فیلم رسوایی

خشونت در رسوایی بیشتر از نوع خشونت روانی و اجتماعی است و باعث ایجاد مشکلات روانی و اجتماعی می‌شود. فیلم به‌طور عمده بر پیام‌های اخلاقی و اجتماعی تأکید دارد و خشونت‌های روانی ناشی از قضاوت‌های ناعادلانه و فشارهای اجتماعی را به‌عنوان یکی از عوامل بحرانی در زندگی انسان‌ها نشان می‌دهد. در برخی صحنه‌ها، فیلم به نمایشی از خشونت فیزیکی در قالب درگیری‌ها اشاره دارد. فیلم به شکل غیرمستقیم به خشونت‌های جنسیتی در جامعه نیز اشاره دارد، به ویژه در مورد شرایط دشوار زنان و فشارهایی که جامعه بر آن‌ها وارد می‌کند، مانند تقابل‌های بین زندگی شخصی افسانه و نگاه‌های اجتماعی به او. این خشونت نه تنها در قالب رفتار فیزیکی، بلکه در قالب بی‌عدالتی‌ها و تبعیض‌ها نمایان می‌شود.

فیلم رسوایی با نمایش ناهنجاری‌های اجتماعی، قضاوت نادرست، ریاکاری مذهبی، فشار بر زنان، فساد مالی و فاصله طبقاتی، نقدی بر جامعه‌ای ارائه می‌دهد که بیش از آنکه به باطن افراد توجه کند، درگیر ظواهر و شایعات است. شخصیت افسانه نمادی از زنانی است که در جامعه با محدودیت‌های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی روبه‌رو هستند. جامعه بیشتر به ظاهر زندگی او توجه دارد تا مشکلات واقعی‌اش. فیلم نشان می‌دهد که برخی افراد مذهبی، مانند حاج آقا تقوی، دین را فقط در ظاهر و مناسک خلاصه می‌کنند و برخلاف ادعای خود، مهربانی و بخشش را فراموش کرده‌اند.

حاج یوسف برخلاف بسیاری از افراد جامعه، بدون پیش‌داوری و قضاوت، سعی می‌کند به افسانه کمک کند. او نشان می‌دهد که انسانیت فراتر از قضاوت‌های ظاهری است. درحالی‌که برخی افراد مذهبی فیلم درگیر ریاکاری و ظاهرسازی هستند، حاج یوسف زندگی ساده‌ای دارد و تلاش می‌کند بر اساس ارزش‌های واقعی دین رفتار کند. او معتقد است که هر کسی می‌تواند تغییر کند و مسیر درستی را انتخاب کند. این دیدگاه، برخلاف تفکر بسته و سخت‌گیرانه برخی دیگر از شخصیت‌های فیلم است.