آنچه لازم است والدین بدانند
فیلم Eddington (2025) اثری عمیقاً چندلایه است که بحران‌های سیاسی، فرهنگی و روانی جامعه‌ی آمریکا در سال ۲۰۲۰ را با زبان اغراق، طنز سیاه و نمادپردازی ترسناک بازتاب می‌دهد. آری آستر به جای پرداختن به روایت شخصی یا قهرمان‌محور، تصویری فراگیر از یک جامعه در حال فروپاشی ارائه می‌دهد؛ جامعه‌ای که در آن حقیقت، مسئولیت‌پذیری و همبستگی به قربانیان خشونت، اطلاعات غلط، و خودخواهی بدل شده‌اند. هر شخصیت، تکه‌ای از این پازل بحران است و کنش‌های آنان، بازتابی از جدال میان ترس و قدرت، فردگرایی و خیر جمعی، و واقعیت و توهم.
در دل داستان، فیلم با مهارت به پدیده‌هایی چون فرقه‌گرایی دیجیتال، «فعال‌گرایی نمایشی» در شبکه‌های اجتماعی، و بهره‌برداری سیاسی از درد و فاجعه می‌پردازد. برخلاف آثار متداول که یک‌طرفه نقد می‌کنند، Eddington با جسارت هم چپ و هم راست را به چالش می‌کشد: هم شهردار ظاهراً عقل‌گرای لیبرال و هم کلانتر ظاهراً مردمی اما خودرأی، در گردابی از سوءنیت و خودفریبی گرفتارند. در این جهان، حتی شخصیت‌هایی که قربانی به نظر می‌رسند، گاه خود به ابزار خشونت یا پنهان‌کاری تبدیل می‌شوند. پیام نهفته آن است: در دوران بحران، مرز میان قربانی و مقصر، و میان حقیقت و دروغ، به‌سرعت محو می‌شود.
فیلم پرسش‌هایی بنیادی را پیش روی مخاطب می‌گذارد: آیا در جهانی غرق در داده‌ها، شایعه و روایت‌سازی‌های فردی، می‌توان به حقیقتی مشترک رسید؟ مسئولیت اخلاقی ما در برابر فاجعه‌های جمعی چیست: تماشا، انفعال یا مشارکت؟ و آیا شور سیاسی و میل به تغییر، بدون درک، صداقت و همدلی، چیزی جز شعله‌ور کردن آتش اختلافات نیست؟ Eddington از مخاطب نمی‌خواهد قضاوت کند، بلکه دعوت می‌کند تا شک کند، بپرسد، و از نو بیندیشد.
نظرات کاربران
هیچ نظری وجود ندارد
هیچ نظری وجود ندارد
افزودن دیدگاه در مورد ادینگتون