The Last Guardian یکی از عناوین انحصاری کنسول PS4 است که در سال 2016 به بازار عرضه شد. این بازی که در سبک اکشن ماجرایی و معمایی با چاشنی گیم پلی پلتفرمر ساخته شده، داستانی خطی را روایت میکند و زاویه دوربین بازی نیز به صورت سوم شخص است. این عنوان فاقد بخش آنلاین بوده و تنها به صورت تک نفره قابل انجام است.
10 سال انتظار برای انتشار یک بازی رایانهای، به خودی خود انتظارات مخاطبین را بالا میبرد؛ حال این نکته را هم در نظر بگیری که the Last Guardian به دست کسانی ساخته شده که عنوان کم نظیری همچون Shadow of the Colossus را پیشتر خلق کرده بودند؛ عنوانی که در زمان خود یکی از خاصترین بازیهای رایانهای تاریخ شناخته میشد. اینها همه دست به دست هم دادند تا انتظارات از این بازی بسیار بالا باشد. اما آیا The Last Guardian به راستی چقدر به آنچه انتظار میرفت نزدیک بود؟
بازی جهانی خیالی را به تصویر میکشد. شما کنترل پسربچهای بی نام و نشان را به دست خواهید داشت که ناگهان در ناکجاآباد از خواب بیدار میشود؛ مکانی که بیشتر به ویرانهها و بقایای قلعهای عظیم، متروکه و باستانی شبیه است. ساختار کلی جهان بازی به گونهای طراحی شده که گوشه گوشهی آن پر است از مناظر زیبا و حیرتانگیز؛ مناظری که شاید در کمتر عنوانی به این زیبایی به تصویر کشیده شده باشند. ترکیب رنگهای به کار رفته در جهان بازی خیره کننده است و استفادهی درست از نورپردازی، زیبایی این جهان را دوچندان کرده. تصاویر و ویدیوهایی که از این بازی دیدهاید به هیچ عنوان حق مطلب را ادا نمیکنند و تا خودتان شخصا این بازی را تجربه نکنید، به تفاوت آن با هرآنچه تاکنون دیدهاید پی نخواهید برد. ترکیب این زیباییهای بصری با موسیقی روح نواز بازی، لذت تجربهی انجام آن را چندین برابر کرده است.
همانطور که گفتیم در the Last Guardian شما باید پسرکی ناشناس را کنترل کنید. کمی بعد از شروع داستان، با موجودی آشنا میشوید که به عقیدهی بسیاری، نقطه قوت اصلی بازی محسوب میشود: Trico. موجودی عجیب غول پیکر که بدنش از پر پوشیده شده، بال و دم دارد، کلهاش مانند کلهی سگ است و پاهایش شبیه به پرندگان. بخشی از بار گیم پلی بازی به دوش همین موجود دوست داشتنی خواهد بود. "تریکو" به مانند حیوانی خانگی از دستورات شما اطاعت میکند و یکی از وظایف شما در بازی هدایت درست او در مسیر داستان است. "تریکو" موجودی بی زبان است و در کل طول بازی کلامی به جز نام "تریکو" از زبان پسرک خارج نمیشود؛ اما سیر تکامل ارتباط میان این دو، به قدری زیبا و عمیق به تصویر کشیده شده که بدون شک آن را از خاطر نخواهید برد.
"تریکو" ممکن است مثل یک سگ بازیگوش از دستورات شما سرپیچی کند و یا با ورود به فضاهای بازی به نوعی خوشحالی خود را با جست و خیز به اطراف و قل خوردن روی زمین بروز دهد؛ اما از طرف دیگر او تنها سلاح شما نیز هست. سربازانی طلسم شده و بسیار خطرناک در جهان بازی پرسه میزنند که شما هرگز نمیتوانید مستقیما با آنها درگیر شوید و تنها راهتان هدایت کردن "تریکو" به سمت آنهاست.
با توجه به سبکی که The Last Guardian دارد، بخش عمدهی گیم پلی بازی را حل پازلها و معماها تشکیل میدهد. این معماها هرچند ساده طراحی شدهاند و چندان سخت نیستند، اما با سادگی محیط و گیم پلی بازی همخوانی داشته و آنقدر کسالت آور و اذیت کننده نخواهند بود. برای عبور از برخی موانع و معماهای بازی نیز باز هم به کمک "تریکو" نیاز پیدا میکنید.
عمده ایرادی که بسیاری از گیمرها با این بازی داشتند، به خاطر زاویه دوربین بازی بود. بدون شک ضعیفترین جنبهی the Last Guardian که شاید حسابی اعصابتان را به هم بریزد همین زاویه دوربین سرکش بازی است. مخصوصا در فضاهای بسته که مجبورید در نزدیک به "تریکو" حرکت کنید، زاویه دوربین به خوبی تغییر نمیکند و شما غالبا با یک تصویر کاملا سیاه که هیولا کل دید شما را در آن گرفته مواجه هستید. این اتفاق به وفور طی ۱۰-۱۲ ساعت بازی شما تکرار خواهد شد و بهتر است خودتان را برای آن آماده کنید. به علاوه در موارد بسیاری نیز شاهد افت فریم بازی خواهید بود. از اینها گذشته the Last Guardian از آن دسته بازیهاست که نمیتواند به راحتی به خاطر چند ایراد جزئی از انجام آن منصرف شد؛ علیالخصوص برای آن دسته بازیکنان که طرفدارا بازیهایی همچون Shadow of the Colossus هستند، چرا که شاید بتوانید رگههایی از جذابیت خاص این سبک بازیها را در the Last Guardian پیدا کنید.
نظرات کاربران
هیچ نظری وجود ندارد
هیچ نظری وجود ندارد
افزودن دیدگاه در مورد The Last Guardian