نقد و بررسی بازی The Inpatient

والدین عزیزی که قصد تهیه‌ی این عنوان برای فرزندان خود را دارند بهتر است بدانند The Inpatient عنوانی در سبک وحشت – بقا است و از این رو جو بازی تا حدود بسیار زیادی القا کننده‌ی نوعی ترس عمیق و روانشناختی در بازیکن خواهد بود. مواردی همچون صدا و موسیقی ترسناک، مواجهه با هیولا و قرار گرفتن در موقعیت‌های غیر طبیعی عناصر اصلی بازی هستند. به علاوه خشونت و صحنه‌های قساوت آمیز نیز از محتوای آسیب رسان این بازی خواهند بود. انجام این بازی مطلقا مناسبت کودکان و خردسالان نیست. لطفا در هنگام خرید به نشان رده بندی سنی اسرا روی محصول دقت کنید.

The Impatient عنوانی در سبک وحشت – بقا است که در سال 2018 به بازار عرضه شد. زاویه دوربین بازی اول شخص بوده و تنها به صورت تک نفره و در بخش داستانی قابل انجام است. این بازی به صورت انحصاری و تنها برای PSVR یا همان هدست واقعیت مجازی PS4 منتشر شده. The Inpatient را از هر زاویه‌ای که در نظر بگیرید ادامه دهنده‌ی راه و سبک و سیاقی خواهد بود که عنوان قبلی این استودیو، یعنی Until Dawn آغاز کرد.

همین ابتدای کار باید اعتراف کنیم که The Inpatient بازی بسیار ترسناکی است؛ از آن بازی‌های سبک وحشت که شما ناخواسته مجبورید قدم به قدم و با ترس و لرز روند داستان را پیش ببرید و فضای سنگین و غیر قابل پیش بینی بازی وادارتان می‌کند زیاد در محیط بازی کنج کاوی نکنید و قبل از ورود به هر اتاقی تمامی گوشه و کنار محیط را بررسی کنید؛ در یک کلام، خون بازی Until Dawn در رگ‌های The Inpatient جریان دارد! تا آنجا که شاید بتوان گفت اگر با سبک ترس این بازی آشنا باشید و عنوان قبلی را بازی کرده باشید، شاید The Inpatient آنچنان که انتظار دارید شما را نترساند. 

بیشتر روند داستان بازی در محیط‌های بسته اتفاق می افتد. سنگینی فضاسازی بازی کاملا روی دوش صداگذاری و نورپردازی اثر است. از آنجا که بازی برای PSVR ساخته شده، صداگذاری سه بعدی، و استفاده از حرکات بدن برای انجام بازی، حس و حال ترس و وحشت را به خوبی به شما منتقل می‌کند. فضای کلی بازی القاکننده‌ی حس خفقان است و شما دائما منتظر اتفاقی غیر منتظره خواهید بود. در واقع بازی یک لحظه هم نمی‌گذارد احساس آرامش کنید. از آنجا هم که دفاع خاصی در برابر اتفاقات بازی ندارید، مبارزه‌ی خاصی صورت نمی‌گیرد و سلاح اصلی شما یک چراغ قوه است و یک جفت پا برای فرار! همه‌ی این موارد را که کنارهم بگذارید باید The Inpatient را درست مانند Until Dawn تجربه‌ای بین یک بازی رایانه‌ای ژانر وحشت و یک فیلم ترسناک خوش‌ساخت در نظر گرفت.

بازی که شروع می‌شود، شما از زاویه دید یک بیمار روانی وارد جهان بازی می‌شوید، که روی صندلی چرخ‌دار در راهروی فضایی شبیه به تیمارستان به سمت اتاق‌اش برده می‌شود. همان ابتدای ماجرا متوجه می‌شوید که شخصیت تحت کنترل شما دچار فراموشی شدیدی شده و چیزی از گذشته به خاطر ندارد. پس از مدتی یک هم اتاقی برای شما می‌آورند که شخصیت بسیار مرموز و عجیبی دارد. شب که می‌شود شما باید کابوس شخصیت تحت کنترل‌تان را بازی کنید و روز دوباره همه چیز به حالت عادی برمی‌گردد. اما کمی بعد متوجه می‌شوید اتفاقات ترسناکی که تا به اینجا برایتان افتاده، چندان هم کابوس نبوده و شاید سایه‌ای از واقعیت هولناک این تیمارستان بوده باشد.

در روند داستان بازی شما با انتخاب‌های متعددی رو به رو می‌شوید. هرچند در ابتدا شاید به ظاهر این انتخاب‌ها اهمیت چندانی نداشته باشند، اما در نتیجه‌گیری نهایی داستان بازی بسیار موثر خواهند بود. از آنجا که این بازی چند پایان مختلف دارد، پیشنها می‌کنیم اگر تصمیم به انجام آن گرفتید و طرفدار سبک وحشت هستید، به یک بار بسنده نکنید و چند بار و هر بار با انتخاب‌های مختلفی بازی را تا انتها پیش ببرید.