نقد و بررسی بازی Metal Gear Solid integral

بازی Metal Gear Solid: Integral در سال 1999 توسط شرکت Konami منتشر شد. این بازی نسخه‌ی گسترده‌تر بازی Metal Gear Solid می‌باشد و بر روی دستگاه‌های PlayStation 1 و رایانه‌های شخصی قابل بازی می‌باشد. این بازی اکشن-ماجرایی تنها به صورت تک نفره قابل بازی می‌باشد و در آن بازیکن در نقش مأمور ویژه‌ای به نام سالید اسنیک (Solid Snake) باید وارد پایگاهی نظامی شود تا با تهدید یک سلاح اتمی مقابله کند. در این راه او با حقایقی رو به رو می‌شود که دانسته‌هایش راجع به افراد زندگیش را به چالش می‌کشد. مهمترین ویژگی این بازی حمله‌های پنهانی می‌باشد به طوری که ماموریت‌های آن طوری طراحی شده است که در صورت انجام حملاتی در خفا بهترین نتیجه را می‌دهند. بازیکن برای این کار باید به صورت مخفیانه وارد پایگاه‌های نظامی شود و به صورت پنهانی به سربازان حمله کند. در صورتی که بازیکن توسط دشمنان مشاهده شود بازی وارد حالت هشدار می‌شود و اسنیک باید از دید دشمنان فرار کند تا بتواند به نفوذ خود ادامه دهد. بازی راداری در اختیار بازیکن قرار می‌دهد که به کمک آن می‌تواند موقعیت دشمنان را ردیابی کند؛ اما این رادار در حالت هشدار غیرفعال می‌شود. همچنین بازیکن تجهیزات متنوعی برای انجام حملات پنهانی خود در اختیار دارد، برای مثال عینک‌های مادون قرمز. زاویه دوربین در این بازی معمولاً از بالاست مگر در مواقعی که اسنیک درحال سینه‌خیز رفتن زیر مانعی است یا هنگامی که به طور ساکن می‌خواهد به اطراف نگاه کند. در این حالت دوربین به صورت اول شخص درمی‌آید. علاوه بر داستان اصلی، حالت دیگری به نام تمرینات واقعیت مجازی نیز وجود دارد. در این تمرینات که شامل 300 مرحله است مهارت‌های متفاوتی از جمله حمله‌های ناگهانی، کار با اسلحه و تمرینات ویژه به بازیکن آموزش داده‌می‌شود. این بازی نسبت به بازی اصلی تغییراتی جزئی داشته است. برای مثال، حالت بسیار ساده به آن اضافه شده است که در این حالت اسنیک بازی را با داشتن اسلحه آغاز می‌کند. همچنین تمامی دیالوگ‌های بازی به زبان انگلیسی می‌باشد، در حالی که در نسخه‌ی اصلی گاهی مکالمات به زبان زاپنی بود. علاوه بر آن قسمت تمرینات واقعیت مجازی از منوی اصلی حذف شده و در دیسک مجزایی ارائه شده است. در صورت اتمام بازی در هر درجه از سختی، حالتی جدید به بازی اضافه می‌شود که در آن بازیکن می‌تواند کل بازی را به صورت اول شخص بازی کند. همه‌ی این‌ها علاوه بر تغییراتی در موسیقی بازی از مهمترین تفاوت‌های این نسخه با نسخه‌ی اصلی می‌باشند. صداگذاری شخصیت‌ها و داستان گیرای آن از جمله نکات مثبت این بازی است. از طرفی گرافیک کهنه‌ی آن ممکن است زیاد به مذاق بازیکنان امروزی که می‌خواهند برای اولین بار این بازی را تجربه کنند خوش نیاید. اما این بازی به عنوان یکی از بهترین بازی‌های کلاسیک و نوستالژیک ارزش امتحان کردن را دارد.