نقد و بررسی بازی Hellbound

والدین محترمی که قصد تهیه این عنوان برای فرزندان خود را دارند، بهتر است بدانند، Hellbound عنوانی در سبک تیراندازی است و با توجه به روش خاصی که در طراحی بازی به کار رفته، بازی عناصر خشونت آمیز بسیاری دارد. بازیکن باید در طول مراحل مختلف بازی، دشمنان جهنمی خود را به روش‌های مختلفی بکشد و این کشتن همراه با نمایش پاشش خون بسیار شدید، اکشن پر تکاپو و حتی نمایش قطع عضو و متلاشی شدن بدن دشمنان همراه است. به علاوه فضای خاص بازی و مواجهه با هیولاهای مختلف نیز القا کننده حس ترس در بازیکن خواهد بود. انجام این بازی تا حدودی نیز نیازمند مهارت بازیکن است. لطفا در هنگام خرید به نشان رده بندی سنی اسرا روی محصول دقت کنید.

Hellbound بازی رایانه‌ای در سبک تیراندازی و بقا با زاویه دوربین اول شخص است که در سال 2020، برای رایانه‌های شخصی معرفی و عرضه شد. این بازی محصول یک استودیوی مستقل است که در ساخت آن تلاش کرده تا فرمول شوترهای محبوب و خاطره انگیز دهه‌ی 90 میلادی را، در چهارچوبی امروزی‌تر پیاده کند. حال میخواهیم ببینیم سازندگان بازی چقدر توانسته‌اند در این راه موفق عمل کنند و حس و حال تکرار نشدنی آن دوران را دوباره در طرفداران این سبک ایجاد کنند.

اگر با سبک شوترهای جذاب 20-30 سال گذشته آشنا باشید، میدانید که غالبا آنها را با ویژگی‌هایی همچون تیراندازی مطلق، گاها یکنواخت اما هیجان انگیز و اعتیاد آور می شناسند؛ بازی هایی همچون Quake و Doom از جمله عناوین زبانزد این سبک هستند. حال میتوان گفت Hellbound نیز ادامه دهنده راه عناوینی از این دست است اما با تفاوت‌ها، جذابیت‌ها و کم و کاست مخصوص خود.

Hellbound از لحاظ فضا و جهان بازی، شباهت‌هایی به مجموعه Doom دارد؛ یا بهتر است بگوییم، تلاش میکند چیزی مشابه Doom باشد. حال اگر بازی قدرتمند و پرطرفداری مثل Doom را در نظر بگیریم، Hellbound در این مقایسه کاستی‌های بسیاری دارد. فضای کلی بازی، محیطی بسیار مناسب برای کسانی فراهم می کند که عاشق دویدن و تیراندازی کردن بدون هدف مشخصی هستند. ترکیب رنگ‌های بازی بیشتر در دامنه قرمز قرار میگیرد تا حال و هوای نبرد در دنیایی مشابه جهنم را به تصویر بکشد. عنصر دیگری که در جذابیت بیشتر فضاسازی بازی بی تاثیر نبوده و تا حدود زیادی بار هیجان بازی را به دوش می کشد، موسیقی آن است؛ در واقع هماهنگی جو بازی با موسیقی پر هیجان و خشن آن، در کنار کشت و کشتار بی وقفه، هر چه بیشتر شما را به خاطرات گذشته‌تان از این سبک بازی های شوتر خواهد برد.

گیم پلی Hellbound، ترکیبی از دویدن، جاخالی دادن به حملات و ضربات دشمنان و تیراندازی دیوانه‌وار است؛ یعنی همان معجون دلچسب و خاطره انگیز که از گذشته تا امروز در عناوینی نظیر Doom و Quake تجربه کرده‌ ایم. با این حال همچنان نمی توان انتظار آن حجم از تنوع و هیجان را از این بازی داشت. بازی در کل 5 سلاح گرم در اختیار بازیکن می گذارد و یک چماغ میخ دار که استفاده از هرکدام لذت خاص خود را دارد. اما در این میان خاص ترین و کاربردی ترین سلاح بازی شاتگان 3 لول است که حالت شلیک 3 گانه هم دارد و اکثر دشمنان را با یک شلیک منهدم میکند. نبود تنوع در گیم پلی بازی باعث می شود تا پس از مدت کوتاهی یکنواختی آن را احساس کنید. سلاح های بازی قابلیت تغییر و ارتقاء ندارند و تنها گزینه شما برای درگیری های نزدیک هم تنها همان چماغ است.

شما در Hellbound کنترل شخصیتی به نام Hellgore را بر عهده دارید؛ قهرمانی درشت هیکل از دنیایی دیگر که جهانش به تسخیر موجودات جهنمی درآمده و همنوعانش همگی کشته شده‌اند. حال Hellgore از طرف ارتش زمین دوباره به سیاره خود اعزام شده تا دروازه‌های باستانی موجود در این سیاره را نابود کند؛ چرا که این دروازه‌ها تنها راه رسیدن موجودات و نیروهای شیطانی به زمین هستند. البته انگیزه اصلی Hellgore از پذیرفتن این ماموریت، انتقام است.

Hellbound به واسطه اکشن جذابی که ارائه میکند، می تواند دست کم برای چند ساعت شما را سرگرم نگه دارد، اما بهتر است در اینجا به ایرادات بازی هم اشاره کنیم؛ مشکلات فنی بسیاری از جمله باگ‌های گرافیکی و نواقصی در فیزیک اسلحه‌ها می تواند از جمله آزار دهنده‌ترین این ایرادات باشد، اما این عنوان مشکلات بزرگ‌تری هم دارد که ممکن است کمی از جذابیت آن بکاهد؛ برای مثال عدم وجود عمق داستانی، شخصیت پردازی و صداگذاری مناسب از این دست مشکلات هستند. بسیاری از منتقدین و گیمرها نیز از کوتاه بودن بخش داستانی بازی ناراضی بوده و آن را بزرگترین مشکل این عنوان می دانند. در آخر میت وان گفت Hellbound از آن دسته بازی هایی است که به ما نشان مید هد، گیم پلی و گان پلی جذاب، تمامی آن چیزی نیست که می توان از بازیهای نوستالژیک قدیمی به قالب بازی های امروزی اضافه کرد.