نقد و بررسی بازی Express Odyssey

Express Odyssey یک بازی خسته‌کننده و غیرجذاب است که نه پایان خاصی دارد و نه داستانی را روایت می‌کند. نکته‌ی مهمی که باید مورد توجه والدین و بازی‌بازان قرار بگیرد این است که Express Odyssey باعث داغ شدن یا دشواری و کندی تلفن همراه در حین اجرای بازی می‌شود. بازی برای تمامی سنین مناسب است و منع خاصی برای تجربه‌ی کردن ندارد. البته ممکن است حضور زامبی‌ها یا تخریب اجزای محیط برای برخی خردسالان اثر منفی به همراه داشته باشد. 

نجات جهان با یک قطار و دو واگن
برف و سرما، زامبی‌ها، مه و دود، سبزی و آبادانی را احاطه کرده است و مأموریت بازیکن تلاش برای رهایی از این شرایط ناگوار است. بازی‌باز کار را با یک قطار و دو واگن متصل به آن آغاز می‌کند و با اعمال ارتقاهای گوناگون روی آن ادامه می‌دهد. قطار روی یک ریل دایره مانند متصل به هم می‌چرخد و با تیغه‌های متصل به واگن‌های خود درختان را قطع می‌کند و چوب‌های حاصل از آن را جمع می‌کند. در همین حین این چوب‌ها (و در ادامه کریستال‌ها) هیزم دستگاهی می‌شود که وظیفه‌ی آن گرم کردن و یخ‌زدایی از زمین‌های اطراف خود است. با این تیغه‌ها علاوه بر بریدن درختان می‌شود زامبی‌ها، سکه‌ها، کریستال‌ها و دیگر موانع سر راه قطار را از بین برد. در بازی چیزی به نام شکست وجود ندارد و برای رسیدن به پایان هر مرحله باید به یک مرحله‌ی خاص رسید.

نوا و نما
بازی چیزی به نام موسیقی ندارد و از این رو نمی‌شود توصیف و تحلیل خاصی برای آن نوشت. درباره‌ی نمای کار هم می‌توان به این نکته اشاره کرد که درختان، کریستال‌ها و دیگر عناصر دیداری کار رخ خیلی جذابی ندارند و به گونه‌ای نیستند که بتوانند باعث جلب توجه مخاطب به خودشان شوند ولی خیلی بی‌کیفیت هم نیستند. عبارت توصیفی متوسط برای بخش دیداری کار کلمه‌ی مناسبی است.

ساختمان‌هایی که سکه می‌سازند
با از بین بردن موانع سر راه قطار، بازیکن می‌تواند یکسری ساختمان بسازد که کارشان تولید سکه است. سکه‌ وسیله‌ی ارتقاهای مختلف در بازی می‌باشد. تعداد واگن‌ها، اتصال آن‌ها، افزایش کلی سرعت قطار و ظرفیت حمل بار آن متغیرهایی است که با سکه آن‌ها را می‌توان کم و زیاد کرد. لازم به ذکر است با تمام شدن مخزن دستگاه‌ گرم‌کننده فرآیند کسب سکه متوقف می‌شود.