نقد و بررسی بازی Code Vein

غول‌های مبارز بزرگ و عجیب و قریب، سلاح‌های بزرگ‌تر از هیکل شخصیت‌های بازی (این اغراق در سلاح و برخی از اعضای بدن شخصیت‌ها به نوعی جزئی از طراحی انیمه‌ای و فانتزی به حساب می‌آید)، مبارزات فانتزی و ... نیز از دیگر مواردی است که در این بازی قابل مشاهده است. به این موارد باید درگیری و خشونت و همچنین نیمه عریانی برخی از کاراکترهای بازی را نیز اضافه نمایید تا به این نتیجه برسید چرا بازی Code Vein شرایط لازم برای دریافت مجوز انتشار قانونی در کشور را دارا نبوده است.

بازی Code Vein یک بازی اکشن نقش‌آفرینی جهان باز است که از زاویه دید سوم شخص قابل بازی می‌باشد. گیم‌پلی بازی الهام گرفته شده از سری بازی‌های دارک سولز بوده و گرافیک هنری انیمه‌طوری بازی نیز از بازی "گاد ایتر3" الهام گرفته شده است.

این بازی در کابوس‌آبادی پساآخرالزمانی روایت می‌شود. داستان بازی شهری را نشان می‌دهد که ساکنان آن به دلیل انتشار یک ویروس خطرناک به خون‌آشام تبدیل شده‌اند. خون‌آشام‌ها در این فضای پساآخرالزمانی قرار دارند تا برای بقا در گروه‌های مختلفی وارد نزاع و درگیری شوند. این نوع از خون‌آشام‌ها برای زنده ماندن باید ماده‌ای کمیاب که به صورت یک میوه خون است را استفاده کنند که همین بخش ارتباط داستان و گیم‌پلی را رقم می‌زند. این میوه خون، آیتم کمیابی درون بازی است که خون‌آشام‌ها به آن نیاز دارند و در صورتی که نتوانند خون مورد نیاز خود را تأمین کنند به موجوداتی وحشی تبدیل می‌شوند.

اما بازیکن در کدامین نقش وارد این دنیای پساآخرالزمانی خون‌آشام‌ها می‌شود؟ باید گفت که بازیکن در نقش دسته‌ای از خون‌آشام‌ها به نام Revenant که خون‌آشام مبارزی است وارد بازی می‌شود. رِوِننت‌ها با مردن از بین نمی‌روند بلکه تنها بخشی از خاطره خود را از دست می‌دهند. اما آیا رِوِننت‌ها موجوداتی فناناپذیر هستند؟ خیر. تنها راه کشتن رِوِننت‌ها از بین بردن قلب آن‌هاست. اینجاست که باید گفت پدیدار شدن شخصیت بازی در بخشی از شهر وِین بدون اینکه چیز خاصی از گذشته‌اش به یاد آورد، می‌تواند حاصل همین خصلت‌آفرینیِ سازنده برای رِوِننت‌ها باشد. بد نیست بدانید که رِوِننت‌ها در زمان گذشته در جریان عملیاتی به نام Queenslayer حضور داشتند. هدف آن‌ها در این عملیات شکست دادن ملکه‌ای بود که هرچند در ابتدا سودای خدمت و نجات رِوِننت‌ها را داشت اما در نهایت به یک موجود شرور تبدیل شده و دشمنان رِوِننت‌ها گردیده بود.

هرچند شخصیت بازی در ابتدا به دنبال به یادآوری خاطرات خود است اما در ادامه در مسائل مهم‌تری درگیر می‌شود. Vestigeها همان آیتم‌هایی هستند که در بازی به بازیکن کمک می‌کنند تا خاطرات گذشته‌اش را به یاد آورد. در حقیقت این خاطرات هستند که داستان شخصیت بازی را روایت می‌کنند. البته وستیج‌ها یک کاربرد دیگر هم دارند که مربوط به آزاد سازی مهارت‌های مختلف برای مبارزات است. اینجاست که بازی، گیم‌پلی و داستان را در ارتباطی بینابینی قرار می‌دهد تا بازیکن با یک تیر دو نشان را هدف قرار دهد.

بازی Code Vein این امکان را برای بازیکن فراهم آورده تا شخصیت دلخواه خود را ساخته (ایجاد تغییرات در مو، صورت، لباس و ...) و او را در کلاس‌های متفاوتی آبدیده نماید. مبارزه تن‌به‌تن، مبارزه دورادور، پشتیبان و ... نمونه‌هایی از کلاس‌های مختلفی است که در اختیار بازیکن قرار می‌گیرد و بازیکن می‌تواند مهارت‌های مربوط به هر کلاس را در بازی خریداری نماید. 

پول درون بازی از طریق کشتن دشمنان و باس‌های بازی در اختیار بازیکن قرار می‌گیرد و بازیکن با آن می‌تواند آیتم‌های موجود در بازی را خریداری نماید و یا شخصیت بازی را ارتقا دهد. در بازی Code Vein بازیکن می‌تواند سیستم مبارزاتی را تنظیم کند تا ضربات پی‌درپی ولی با تأثیر تخریب کم را در اختیار داشته باشد و یا اینکه به سمت ضربات مخرب‌تر که میزان بیشتری از نوار استامینا را مصرف می‌کند، روی آورد. سریع یا خشن، انتخابی است که پیش پای بازیکن قرار دارد.

به هر حال بازی Code Vein یک بازی است که ویژگی مبارزات نفس‌گیر را در خود جای داده است اما از گرافیک انیمه‌ای با رنگ‌ها و شخصیت‌های خاص بهره برده است. علیرغم این گرافیک انیمه‌ای نباید این بازی را به مانند کارتون فوتبالیست‌ها در نظر گرفت! چرا که عنصر خون در این بازی به صورت محوری مورد توجه قرار گرفته است. خون‌آشام‌ها شخصیت‌های اصلی بازی هستند که از خون تغذیه می‌کنند. درختی که با خون رِوِننت‌ها بارور می‌شود و به آن‌هایک میوه حاوی خون می‌دهد همان چیزی است که منشأ سرحال و زنده ماندن رِوِننت‌هاست.

از سویی دیگر در نمایش دیداری ضربات بازیکن به سمت دشمنان و باس‌ها علاوه بر نمایش افکت‌های تصویری رعد و برقی و آتشین، افکت‌های قرمررنگ را هم مشاهده می‌کنیم. رنگ‌های به کار رفته در بازی نیز از طیف رنگ‌های تیره هستند که نمایش یک محیط تخریب شده و همان پساآخرالزمانی را به خاطر می‌آورند.