نقد و بررسی بازی طناب پیچ

تجربه‌ی بازی طناب پیچ عاری از هرگونه اشکال است و به همه‌ی گروه‌های سنی توصیه می‌شود. این بازی می‌تواند به کودک در تفکیک و تشخیص رنگ‌ها کمک کند و با وادار کردن او به امتحان کردن راه‌حل‌های مختلف توانایی حل مسئله را در او تقویت کند. 

شتاب‌دهنده‌های اختصاصی
بازی بدون هیچ حرف و حدیثی و آموزش ابتدایی شروع می‌شود. در اولین برخورد با بازی، بازیکن درون صفحه‌ی شیری رنگ بازی، یکسری طناب رنگارنگ می‌بیند که همچون کلافی سردرگم به هم پیچیده شده‌اند و وظیفه‌ی بازی‌باز باز کردن آن‌ها از هم است. بازی دارای دو سری مرحله‌ی با سطوح عادی و دشوار است که واقعاً متناسب و هماهنگ با اسمشان هستند. طناب پیچ شتاب‌دهنده‌های (بوسترهای) خاص خودش را دارد: یکی از آن‌ها پنکه است که زمین بازی را به صورت افقی می‌چرخاند؛ یخ زدن زمان را نگه می‌دارد تا بازیکن زمان بیشتری برای طی کردن مراحل داشته باشد؛ چکش باعث نابود شدن محافظ سر طناب‌های پلمب شده می‌شود و در آخر نیز قیچی که بهترین و ساده‌ترین راه‌حل برای خلاص شدن از شر بندهای مزاحم است. بازی تعداد مراحل زیادی دارد و بازی‌ساز برای گذراندن هر کدام از آن‌ها زمانی مشخص را در نظر گرفته است و واضح است چنانچه بازیکن نتواند طبق زمان‌بندی پیش برود شکست خواهد خورد. ایده‌ی بازی و اجرای آن به نحو شایسته و بایسته‌ای انجام شده، از خلاقیت و نوآوری خوبی برخوردار است و می‌تواند مدت زیادی بازیکن را همراه خودش کند.

نما و نوا
طراحی اشیاء و پرداختن به جزئیات آن‌ها مبتلا به علاقه‌ی بازی‌ساز به ساده‌سازی بازی است و اینطور نیست که توصیفاتی مانند عالی یا محشر را بتوان برای آن استفاده کرد. رنگ‌ها شاداب و جذاب نیستند و بند‌ها، تصویرها و اشیاء دیگر کیفیت لازم را ندارند. در کل بازی‌ در بخش دیداری کمی زیر متوسط عمل کرده است. موسیقی بازی نیز شاد و برانگیزاننده است و به خوبی می‌تواند به بازیکن کمک کند تا در دنیای طناب‌ها غرق شود. به عنوان نکته‌ی پایانی در بخش موسیقی و طراحی اثر تا حدودی حس و حال سری بازی‌های خارجی طناب رو ببر به بازیکن منتقل می‌شود.