نقد و بررسی بازی رادار مستر

رادار مستر فاقد هرگونه صحنه‌ی خشونت‌آمیز و ترسناک یا جنسی و آسیب‌رسان است و همه‌ی سنین و افراد می‌توانند بدون محدودیت آن را تجربه کنند. این بازی می‌تواند به افزایش تمرکز و دقت بازیکن کمک کند و سرعت کنش و واکنش کودک را هم ارتقا ببخشد. 

شکار دایره‌های قرمز
بازیکن در هماهنگی با گیم‌پلی بازی دشواری خاصی را در پیش ندارد و کارش فقط با یک اشاره‌ی ساده راه می‌افتد. بازیکن در نخستین مرحله از رادار مستر، همانطور که از نامش پیداست، سر و کارش با یک رادار است. بازی‌باز در قالب یک مثلث که دیدش محدود است باید دایره‌های رنگی که به سمتش می‌آیند را نیست و نابود کند. با نزدیک شدن این دایره‌ها، که در واقع دشمنان بازیکن‌اند، به مرکز رادار، صدای آژیر خطر ناخوشایندی به گوش می‌رسد که کارش را برای توجه دادن بازیکن به بازی خوب انجام می‌دهد. دو گونه دشمن در بازی وجود دارد: یک نوعش قرمز رنگ، نسبتاً کند و کم‌خطر است و دیگری یک توپ گداخته، پرسرعت، خطرناک و نابودگر است که از نزدیکشان هم نباید گذشت وگرنه باید انتظار فرجامی تلخ را کشید. تقویت‌‌کننده‌ها (بوسترها) و توانایی‌های خاص بازیکن رادار مستر شامل استفاده از موشک به جای مهمات عادی، تیر سه‌تایی و مشاهده‌ی بدون محدودیت دید دشمنان می‌شود.

نما و نوا
به محض ورود به بازی چشم بازیکن به یک صفحه‌ی آبی و صورتی رنگ می‌افتد که نمی‌توان گفت طراحی خیره‌کننده‌ای دارد و می‌تواند بیننده را مسحور خود کند. دکمه‌ها و جلوه‌های تصویری به کار رفته در اثر هم مانند دیگر عناصر دیداری آن خیلی ساده‌ هستند و در تعامل با دیگر عناصر بازی نمی‌توانند حس یک کار خوب و حتی نسبتاً خوب را به بازیکن القا کنند. در کنار ویژگی‌های بصری خیلی ساده و بدون جذابیت بازی، یک موسیقی نسبتاً مهیج و تأثیرگذار روی اثر قرار گرفته است؛ ولی در مجموع این باریکه‌ی نور نتوانسته است چیزی از تجربه‌ی کسالت‌بار بازی کم کند.