نقد و بررسی بازی جنگ هوشمند : استحکام و تسخیر

جنگ هوشمند علی‌رغم تمام شایستگی‌هایش در جذابیت‌آفرینی برای مخاطب ناتوان است و پس از اندک زمانی به فراموشی سپرده می‌شود. چنین بازی‌ای به علت داشتن خشونت و صحنه‌های کشتن همراه با خون و خون‌ریزی مناسب بازیکنان بالای ۱۲ سال می‌باشد. بازی دارای تبلیغات هم هست نکته‌ای که باید مورد توجه والدین قرار بگیرد. 

حفظ پایگاه اولین و تنها ماموریت بازی
در جنگ هوشمند، بازی‌باز نقش یک فرمانده را بازی می‌کند که باید نهایت سعی خود را انجام دهد تا پایگاه تحت امرش از هجوم دشمنان در امان بماند. در این راه بازی‌باز می‌تواند با آیکیریت‌هایی که زمان به او هدیه می‌دهد انواع ساختمان مثل سربازخانه و درمانگاه را راه بیاندازد و نیروهای مختلفی مانند تک تیرانداز، سرباز زره پوش، فرمانده و... استخدام کند تا جلوی پیشروی هر چه بیشتر دشمنان را بگیرد. بازی ۵۵ مرحله دارد که از هر لحاظ شبیه به هم یا بهتر است گفته شود یکی هستند و فقط آنچه تغییر می‌کند اضافه شدن یکسری نیرو و ساختمان جدید است که شاید نامشان فریبنده باشد ولی در واقع جذابیت خاصی را برای مخاطب نمی‌آفرینند.

نگاهی عمیق‌تر به مسائل فنی بازی
بازی اصلاً توانایی به یاد سپاری اطلاعاتیِ خوبی ندارد و بارها به‌خصوص در اوایل تجربه، بازیکن مجبور می‌شود یک کار به خصوص را مانند ارتقای یک سرباز را چندین بار انجام دهد و این چرخه‌ی آزاردهنده تا پیروزی و از سر گذراندن مرحله‌ای که  برای او تدارک دیده شده امکان‌پذیر نیست. هوش مصنوعی مهاجمان چنگی به دل نمی‌زند و بگیر و نگیر دارد؛ گاهی دشمنان چنان روی بازیکن قفل می‌شوند که رهایی از دستشان بسیار مشکل است و گاهی نیز بی‌تفاوت از کنارش می‌گذرند انگار اصلاً او وجود ندارد. بازی ویژگی جذابی دارد که در کمتر بازی اندرویدی وجود دارد و آن هم تنظیم میزان زاویه دید (FOV) است که بالا بودن درجه‌ی آن حس کاذب سریع‌تر شدن گیم‌پلی را به بازیکن القا می‌کند. یکی دیگر از نکات و قابلیت‌های خوب بازی قابلیت شخصی‌سازی و به عبارتی جابه‌جایی و تغییر اندازه‌ی دکمه‌هاست که می‌تواند تجربه‌ی بهتری از بازی را به بازیکن هدیه دهد. حساسیت و نرمی دوربین در بازی به اندازه است و خود بازیکن نیز می‌تواند آن را کم و زیاد کند. نکته‌ی پایانی اینکه بازی در کل بهینه است ولی ممکن است در تنظیمات گرافیکی بالا مانند زیادترین، در برخی تلفن‌های همراه کمی گیر بکند و لگ بزند.

نوا و نما
بازی یک موسیقی نسبتاً خوب و تهییج‌کننده دارد و تا حدودی می‌تواند برای بازیکن یک جو مبارزاتی و اکشن را به ارمغان بیاورد. تنها دیالوگ درون بازی (دیالوگ صوتی) به زبان انگلیسی ادا می‌شود در صورتی که تمام منو و زبان نوشتار بازی فارسی است. صدای شلیک تفنگ‌ها و انفجار بمب‌ها به خوبی می‌توانند حق مطلب را ادا کنند و به بازیکن حس یک درگیری و جنگ را منتقل کنند. در بخش دیداری، بازی ۵۰ درصد موفق بوده است؛ رخ کار در اولین برخورد شاید بتواند بازیکن را به خودش جذب کند ولی در ادامه چون تغییر خاصی در محیط اتفاق نمی‌افتد بازی برای مخاطب تکراری می‌شود. طراحی اثر خیلی جالب نیست و حس و حال یک محیط جنگی و حس یک درگیری را به بازیکن منتقل نمی‌کند بیشتر شبیه آشفته‌بازاری است که هر چیزی در آن پیدا می‌شود. یکی از نقاط قوت بازی این است که در پرداختن به جزئیاتی مثل سایه‌ها و چهره‌ی شخصیت‌های مختلف کارش را خوب انجام داده است. مراحل بازی در دو فاز شب و روز انجام می‌شود ولی محیط همانطور که بوده باقی می‌ماند و تنوع خاصی در آن مشاهده نمی‌شود.

کریدیت‌های بی‌برکت
واحد پولی بازی کریدیت است که از آن می‌توان برای ارتقاء نیروها و ساختمان‌ها و همچنین خریدن اسلحه و متعلقات آن استفاده نمود. بازیکن پس از برد در هر مرحله، مقدار کریدیت دندان‌گیر و قابل قبولی دریافت نمی‌کند و در کنار آن هزینه‌ی بالای خرید تسلیحات و تجهیزات عملاً بازیکن را مجبور می‌کند که با پول واقعی کریدیت (پول بازی) بخرد که این می‌تواند یکی از نقاط ضعف بازی به حساب بیاید.