نقد و بررسی کتاب راز قایق ها (Boats for Papa)

کتاب فوق به بحث فقدان یا سوگ والدین می‌پردازد. پدر باکلی در داستان حضور ندارد و طوری بیان می‌شود که او در جایی آن‌سوی دریاست اما حرفی از مرگ، سفر، جدایی والدین، ماموریت کاری و... در کتاب وجود ندارد، بنابراین والدین می‌توانند بسته به تجربه کودک خود، داستان را به هرکدام از این موارد تعمیم دهند. این داستان می‌تواند به‌طور عام مسئله فقدان و نبود عزیزان را پوشش دهد که در این صورت خواندن آن برای کودکانی که ساعاتی طولانی نبود والد را تجربه می‌کنند و یا والدین آن‌ها جدا شده‌اند مناسب است. همچنین می‌تواند به‌نوعی اشاره به مسئله سوگ و از دست دادن والدین باشد و بنابراین خواندن آن برای کودکانی که عزیزان و به‌طور‌خاص پدر خود را از دست داده‌اند کمک‌کننده‌ است. نقش مادر برای پشت سر گذاشتن فقدان پدر در کتاب پررنگ و کلیدی است. در شناسنامه‌ی کتاب، گروه سنی پیشنهاد‌شده، سال‌های اول، دوم و سوم دبستان است اما در پشت جلد رده‌سنی پیشنهادی، مثبت پنج سال است. باتوجه به این‌که ممکن است پایان‌بندی و پیام داستان برای کودکان زیر دبستان چندان قابل درک نباشد، پیشنهاد ابتدای کتاب قابل‌قبول‌تر به‌نظر می‌رسد. این کتاب در سال ۲۰۱۵ جایزه بادبادک طلایی و در سال ۲۰۱۶ جایزه کتاب ایالتی واشنگتون (Washington State Book Award) را از آن خود کرده است.

داستان، درباره‌ی یک سگ آبی به نام باکلی است، که با مادرش در یک خانه‌ی چوبی کنار دریا زندگی می‌کرد. او عاشق درست‌کردن کاردستی بود. باکلی در روز تولدش به همراه مامان، یکی از قایق‌هایی که درست‌ کرده بود را به دریا انداخت، به‌امید اینکه موج‌های دریا قایق کوچک او را به‌ دست بابا برسانند. از آن روز، باکلی تصمیم‌ گرفت قایق‌های بیشتری برای بابا بفرستد. هرروز تلاش می‌کرد تا قایق‌های بهتری بسازد و بهترین قایق‌هایش را برای بابا کنار می‌گذاشت. بعد ساختن هر قایق، با مامان به ساحل می‌رفتند و آن‌ را با یک یادداشت به دریا می‌فرستادند: "تقدیم به بابا. دوستت دارم. باکلی". گذشت و گذشت تا دوباره تولد باکلی فرارسید. باکلی، جدیدترین قایقش را همراه مامان به آب انداخت. اما قبل از رفتن قایق، یادش‌آمد برای بابا یادداشت نگذاشته است. سریع به داخل خانه رفت تا یادداشتی بنویسد. ناگهان همه قایق‌هایی را که تابه‌حال برای پدرش فرستاده بود داخل میز پیدا کرد. فهمید هیچ‌کدام به دست بابا نرسیده است. همه قایق‌ها با امواج به ساحل برگشته بودند و مامان آن‌ها را نگه داشته بود. باکلی بر روی تکه‌کاغذی یادداشتش را نوشت و به ساحل رفت. مامان منتظر بود تا با‌هم یادداشت را داخل قایق جدید بگذارند. باکلی یادداشت را یواشکی داخل قایق گذاشت و قایق حرکت‌ کرد. مامان بعد از آن‌که باکلی را به خانه برد و خواباند، به ساحل برگشت. قایق جدید را برداشت تا آن را هم نگه دارد. ناگهان چشمش به یادداشت افتاد که نوشته بود:"تقدیم به مامان. دوستت دارم. باکلی".

باکلی: سگ آبی که با مادرش در یک خانه کوچک چوبی کنار دریا زندگی می‌کنند. او قایق‌های کوچکی می‌ساخت و برای پدرش که از آن‌ها دور بود به دریا می‌انداخت.

مامان باکلی: برای سرگرم شدن و خوشحال بودن باکلی تلاش می‌کند. او تمامی قایق‌های باکلی را که در ساحل به گِل می‌نشیند نگه می‌دارد. نقطه‌قوت این شخصیت، حمایت و مهربانی مادرانه است.