بررسی تخصصی کتاب Surprise
شگفتی
آگوست پولمن، پسربچه‌ای دهساله و با صورتی بدفرم است که می‌خواهد فارغ از صورت غیرعادی‌اش، به کمک خانواده، با جهان اطرافش ارتباط برقرار کند. سرآغاز این رویارویی پرتنش، درس‌خواندن در مدرسۀ راهنمایی بیچر است. مطالعۀ این کتاب برای کسانی که مشکلات کوچک زندگی را بزرگ فرض می‌کنند و اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند، خالی از فایده نیست.
شاخص های اثر
خشونت در داستان آگوست، غیر از درگیری او با گروه کلاس‌هفتمی¬ها و یا مشت جک به صورت جولیان، جنبۀ ملموس و فیزیکی ندارد، بلکه مخاطب را به نحوی بی‌پرده با یک تراژدی مواجه می‌سازد. نسبت‌هایی که بچه‌ها به آگی می‌دهند و اشک‌ها و ضعف‌های آگی درپی این تحقیرها، درعین نابه‌هنجار‌بودن، حکایت از نوعی درگیری عاطفی خشن و عریان دارد که برای لحظاتی، قدری آزاردهنده است. حتی اگر مورد نکوهش قرار گرفته و جبران شوند. خواننده تا دو‌سوم داستان با غم آگوست غمگین است.
ادامه متنناهنجاریهای داستان محدود به مدرسه و دشنام‌ها و نسبت‌هایی است که بچه‌ها به آگوست می‌گویند.
پیام داستان دو‌سو دارد: یک‌سو متوجه ما انسان¬های عادی و دیگری ناظر بر انسان‌هایی مشابه آگوست است. برای ما انسان‌های عادی، مهم‌ترین پیام داستان از این قرار است که خوب‌بودن، هیچ ربطی به ظاهر ندارد. با خواندن داستان شگفتی، احتمالاً برای بسیاری از خوانندگان، معیارهای زیبایی‌شناختی زیر سؤال خواهند رفت؛ یعنی زیبایی ظاهر و زیبایی باطن الزاماً ارتباط مستقیم ندارند، بلکه گاهی عکس هم هستند. رویارویی ما انسان‌های عادی با افرادی مانند آگی، حداقل امتحان خوبی برای محک‌زدن خودمان است که آیا حاضریم عیوب دیگری را پذیرفته و ارتباطی عمیق با قلبشان برقرار کنیم یا نه. هم‌چنین بدانیم که آنان، خودشان بیشتر از ما با ظاهر خود درگیر هستند. خوب است ما به غمشان، غم دیگری اضافه نکنیم. خواندن شگفتی برای انسان‌هایی چون آگی نیز می¬تواند به منزلۀ خواندن الفبای اعتماد به نفس و جرأت‌ورزی و درنهایت رسیدن به عزت نفس باشد. رفتن در دل ترس‌هایمان، بهترین روش رسیدن به عزت نفس است. حتی اگر شکستی در پی داشته باشد، حداقل خیالمان راحت است که وظیفه¬مان را در قبال خودمان انجام دادیم. هرچند با وجود شکست‌ها، بارها و بارها می¬توان به دل میدان زد. درنهایت اینکه داستان شگفتی درس خوبی برای خانواده‌هایی است که آگوستی در میان خود دارند. حمایت و درک است که موجب میشود آگوست‌های ما دیوار مابین خودشان و اجتماع را بشکنند.
ادامه متنآگوست با صداقت و مهربانی خود، به‌راستی یک شگفتی است. او حاضر است برای توجیه تعجب دیگران از چهره‌اش، خود را به سخره بگیرد و فریاد بزند که هیچ‌چیزی از انسان‌های عادی کم ندارد. تنها تفاوتش این است که عنصر غیرعادی در او قدری پر‌رنگ‌تر از دیگران است، وگرنه هر انسانی درون یا بیرون خود، حداقل یک عامل نامعمول و حتی غیرقابل تحمل دارد. از طرف دیگر، کسانی هم هستند که در محک مواجهه با آگوست و منطقی‌برخورد‌کردن، سربلند هستند؛ مانند سامر. گذشته از خانوادۀ آگی که قهرمانان داستان هستند و جایگاهشان نیاز به توضیح ندارد، سامر کسی است که می‌تواند مثل بقیۀ دوستانش، از آگی کناره بگیرد و یا می‌تواند اصلاً او را نبیند. اما اتفاقاً از اولین کسانی است که پیام «دیدن با چشم قلب» را خیلی زود دریافت می‌کنند. در میان شخصیت‌های درجه‌چندم داستان آقای کپل وجود دارد که به‌عنوان نمایندۀ نظام آموزشی در داستان، نقش خود را به‌نیکی ایفا می¬کند و به‌جای دم‌زدن از بخشنامه‌ها، به قلب‌ها رجوع میکند، البته فراموش نکنیم که مدرسه خصوصی است.
ادامه متنبا خشونتی روانی مواجه هستیم که عواطف را برمی انگیزد و در پی آن، تأمل را.
1) محکوم‌کردن جک توسط آگی کار درستی بود؟ بهتر نبود از ابتدا خودش صحبت می‌کرد؟
2) جک نمی‌توانست از ابتدا با جولیان و گروهش مقابله کند؟
3) اگر آگوست در ابتدا به‌جای گوشه‌گیری داوطلبانه دوستی پیدا می‌کرد، داستان چگونه پیش می‌رفت؟
4) روش آقای کپل برای حمایت از آگی مناسب بود؟
5) روش پدر و مادر آگی در عدم تبعیض بین فرزندانشان درست بود؟
6) بهتر نبود میراندا به‌جای کناره‌گیری از ویا، از او و خانوادهاش کمک می‌گرفت؟
7) اگر جای سامر بودی، داوطلبانه با بچه‌ای مانند آگوست دوست می‌شدی؟
8) به نظرت دلیل کارهای جولیان چیست؟ غرور و تکبر، لوس و افاده‌ای بودن، یا حسادت؟
9) تأثیر آگی روی شخصیتهایی مثل جاستین و میراندا چگونه بود؟
10) به‌نظرت ارتباط با کسانی مثل جولیان چه خوبی می‌تواند داشته باشد؟ میشود فرصتی برای اثبات خوب‌بودن خودمان باشد؟
خلاصه: اگر به‌جای آقای براون بودی، سرمشق اخلاقی داستان شگفتی را چه می‌نوشتی؟
نظرات کاربران
هیچ نظری وجود ندارد
هیچ نظری وجود ندارد
