نقد و بررسی انیمیشن افسون (Encanto)

میرابل به دلیل نداشتن استعداد ماورایی در میان اعضای همسالش در خانواده تمسخر می‌شود. مادربزرگ او را نادیده گرفته و بخاطر دردسرهای میرابل او را سرزنش می‌کند. مادربزرگ، پسرش، برونو را نیز طرد کرده‌است.

در ابتدای داستان می‌بینیم که پِدرو، همسر مادربزرگ، جان خود را فدا می‌کند. مردن او نمایش داده نمی‌شود اما یادآوری فقدان او برای ابوئلا سخت است. پدرو در برابر انسان‌های شمشیر بدست می‌ایستد. تمامی خشونت‌های روانی در انتهای داستان حل شده و همه چیز به خوشی تمام می‌شود.

چشمان برونو هنگام دیدن آینده ترسناک می‌شود. قلعۀ برونو نیز تاریک و ترسناک است. میرابل برای رفتن به قلعه ناپرهیزی کرده و خطر سقوط را به جان می‌خرد. تَرَک برداشتن خانه برای مخاطب خردسال دلهره‌آور است. و درنهایت فروریختن خانه را می‌بینیم که مخاطب را نگران می‌کند. اما اثر ترس، تحت تأثیر طنز داستان تاحدی کاهش می‌دهد.

در بخشی از داستان اشارۀ نامحسوسی به نوشیدنی وجود دارد که احتمالا کودک متوجه نمی‌شود. در نسخۀ بدون سانسور، با اشارات گذرایی به روابط عاطفی و معاشقه مواجهیم. ژانر انیمیشن موزیکال است و شخصیت‌ها آواز می‌خوانند. حرکات آنها نه شبیه رقص، بلکه بیشتر شبیه حرکات نمایشی است. اما به هر حال ممکن است برای برخی خوشایند نباشد. ناگفته نماند که در یک صحنه میرابل با مادربزرگش بحث می‌کند.

محور اصلی داستان، اهمیت پذیرش استعداد در خانواده است. درست است که میرابل استعداد ماورایی ندارد، اما در نهایت اوست که خانه و خانواده را نجات می‌دهد. او این پیام را منتقل می‌کند که خودِ ما در جهان، هریک معجزه‌ای هستیم و می‌توانیم دست به کارهای بزرگ بزنیم. میرابل در اعتراض به نادیده گرفته شدن می‌گوید:«نمی‌توانم در اتاقم منتظر معجزه باشم.» در واقع خانواده میرابل با پذیرش ارزش معمولی بودن، به شمع معجزۀ جاودانه دست یافت. معجزه با عمل کردن و نه جادو کردن رخ می‌دهد. حتی در پایان می‌بینیم که میرابل همچنان بدون استعداد ماورایی باقی‌ماند.

از طرفی، انسان با داشتن استعداد ماورایی لزوما حال خوبی ندارد. انسان با زندگی کردن و درک سختی‌ها است که خود، معجزه می‌شود:«ستاره نمی‌درخشد، می‌سوزد.»

از طرفی دیگر، داستان در کلمبیا اتفاق می‌افتد. با پوشش سنتی کلمبیایی‌ها و رسوم آنها مواجهیم که می‌تواند پیام‌آور اهمیت اصالت و سنت ملی باشد.

میرابل تا میانۀ داستان از معمولی بودن خود ناراحت است و سعی می‌کند خود را به خانواده اثبات کند. او مرتکب خیره‌سری‌ها و خطاهای دردسرسازی می‌شود. اما درنهایت به این نتیجه می‌رسد که لزوما افسون و جادو نجات‌بخش از نابودی نیست. او با تمام وجود به خانواده عشق ورزیده و سعی می‌کند با انگیزۀ نجات خانه هم که شده، اعضا را به هم نزدیک کند. او دایی برونو را به آغوش خانواده بازمی‌گرداند.

دایی برونو نیز، باوجود طرد شدن از خانواده، ذره‌ای از خانواده غافل نبوده و سعی کرد خانه را از خطر حفظ کند.